Mijn partner is, net als denk ik de meeste Filipijnen en wellicht de meeste mensen op de wereld, erg aangedaan door de tyfoonramp met tyfoon Yolanda zoals die een paar dagen geleden plaatshad. En de televisie staat dus het grootste deel op CNN en locaal nieuws waarbij die ramp het grootste deel van de tijd vult. En natuurlijk raakt het me, natuurlijk ben ik ergens erg aangedaan, getroffen door al die mensen die zo’n beetje alles kwijt zijn, inclusief zelfs de plaats waar ze wonen of dachten te wonen. Maar ergens zie ik tussen al die beelden en interviews ook de Filipijnse cultuur waar ik dagelijks mee te maken heb. En waar ik vaak erg veel moeite mee heb om die te begrijpen. En waar ik als persoon, vooral zakelijk, erg veel last van heb.
En dat dus die hulpverlening zo moeilijk op gang komt en dat er maar drie transportvliegtuigen van het leger beschikbaar zijn en dat er dus alleen bij daglicht gevlogen kan worden verbaast me dus ergens niet. En begrijp me niet verkeerd, de ramp is voor zover ik nu weet veel groter dan ik in eerste instantie dacht en ik kan me daar in principe geen voorstelling van maken. Dus misschien zou het in elk ander land op eenzelfde manier gaan…
Maar ergens geloof ik dat dus niet. Cebu is bijvoorbeeld, naar mijn Nederlandse begrippen, niet echt ver van Tacloban. En de Filipijnen zijn nu ook weer niet zo groot dat het dagen of weken zou kosten om met schepen overal uit het land naar Tacloban te varen en goederen te brengen. En ja, het zijn eilanden en transport is hier niet altijd even eenvoudig. Maar er geldt natuurlijk ook dat omdat het eilanden zijn iedereen ook ingesteld is op transport, transport over water. En nu heeft het vliegverkeer de laatste jaren wel veel van het scheepvaartverkeer overgenomen, maar er wordt toch nog heel wat gevaren hier en ik neem aan dat het overgrote deel van het goederentransport nog steeds over water gaat.
En dit hele gedoe rondom de hulpverlening die zo moeizaam op gang komt is nu precies waar ik dagelijks tegenaan loop als ik hier zaken voor elkaar wil krijgen. En het doet me denken aan de dingen die ik ervaren heb met m’n bedrijf, met het personeel dat ik gehad heb, het personeel dat op de een of andere manier niet levert, niet kan leveren wat je als Nederlander verwacht. En nu weet ik zo langzamerhand wel dat ik zeker niet de beste manager van de wereld ben, eerder het omgekeerde. Maar nu ik die beelden op televisie zie en die interviews wordt ik toch op de een of andere manier bevestigd dat het niet aan mij ligt, dat het niet alleen aan mij ligt.
En ik heb best tijd en ik zou best kunnen en willen helpen. En misschien zou ik dat ook moeten doen, juist om de redenen die ik hiervoor omschrijf. Maar ik wordt al moe als ik denk aan al die redeneringen die ik hier vaak hoor waarom dingen niet kunnen of waarom dingen goed genoeg zijn. Ja, goed genoeg voor een Filipijn misschien, maar niet voor een Nederlander. En ik werd daar gisteren nog weer aan herinnerd door een boodschap van een klant, een web development bedrijf waar we vorig jaar een project voor gedaan hebben en dat nu met dezelfde feedback richting mij kwam als de feedback die ik vaak aan de staf geef. Dus weer een verloren klant, puur door de kwaliteit die niet goed genoeg is. En in dit geval was het een samenloop van omstandigheden en had ook zeker de klant een aanzienlijk aandeel waarom dingen niet zijn en niet kunnen worden opgelost zoals het had gekund, had gemoeten, maar toch.
Dus ja, heel erg die ramp. Maar waarom die hulpverlening en zo allemaan niet op gang komt zoals het op de meeste plaatsen in de wereld zou gebeuren, ja, daar kan ik me iets bij voorstellen.
En natuurlijk kan ik het helemaal verkeerd hebben. Maar ik denk het niet.
En ik weet nog steeds niet wat ik kan doen om daar iets aan te doen, daar wat aan te verbeteren. Want ik had me voorgenomen iets te komen halen en te komen brengen toen ik hier naartoe verhuisde. Maar dat brengen is niet gemakkelijk als iedereen het beter weet dan jij als buitenlander…