Ik maakte net een link naar de website van Coda Nederland en bedacht me dat ik eigenlijk zelf een pagina over ‘Coda’ wilde maken en daar naartoe wilde linken.
En dus nu toch maar begonnen met die pagina, en het eerste wat er in me opkwam dat ‘codependence‘ een vreselijke aandoening of ziekte is, waarbij ik het idee heb dat de meeste mensen geen idee hebben hoeveel schade ‘codependency’ doet, niet alleen aan mensen in de omgeving van de persoon die deze aandoening heeft, maar vooral voor de persoon zelf.
En ik noem mezelf codependent omdat ik mezelf herken in de karakteristieken zoals die door, ja, door wie eigenlijk, zijn gedefinieerd. En ik moet huilen, eigenlijk al sinds ik deze pagina begonnen ben, want het grootste deel van m’n leven ben ik op zoek geweest naar dat ‘iets’ wat ik niet begreep, dat ‘iets’ waardoor m’n leven steeds chaotischer en onbegrijpelijker leek te worden, wat ook steeds meer onvoorstelbaar voor me werd, want ik ben universitair opgeleid en ik kon dus niet begrijpen wat er nu precies in m’n leven aan de hand was, wat er nu precies misging.
En ik weet nog steeds niet precies wat het is, en heel veel andere mensen ook niet. Het is geloof ik zelfs (nog) niet eens een algemeen aanvaardbare aandoening of ziekte in de psychologie. En ik vind het nog steeds erg moeilijk het aan andere mensen uit te leggen, waarom ik mezelf codependent noem. En als wetenschapper zou ik ook graag vanuit de wetenschap, vanuit de psychologie, graag bevestigd willen zien dat ik codependent ben, dat dat label op mij van toepassing is. Dat maakt het denk ik wat meer hanteerbaar. Maar tot nu toe ben ik daar nog niet zo mee bezig geweest en het maakt me eigenlijk ook niet zoveel meer uit.
Wat ik wél weet is dat ik in de Coda groepen herkenning vond en vind. Dat ik de dingen die andere ‘codependents’ delen herken. En dat anderen herkennen wat ik deel. En het is eigenlijk voor het eerst in m’n leven dat ik herkenning voel, dat er mensen zijndie me begrijpen. En dat maakt het leven wat gemakkelijker, maar (nog) niet echt gemakkelijk. Want ik heb het idee dat er relatief weinig mensen kunnen herkennen of zich kunnen voorstellen hoe ik me (vaak) voel.
Wat ik ook weet is dat heel veel dingen die voor ‘normale’ mensen gelden voor mij niet gelden. Of dat ik in ieder geval erg voorzichtig moet zijn met toepassen van dingen als ‘persistence‘. En met dingen als ‘eerst geven, dan pas kun je ontvangen’. Want iemand die codependent is gaat vaak veel te lang door en geeft vaak veel te veel, zoveel dat er niets meer voor hem of haarzelf overblijft.
Genoeg voor nu en ik twijfelde even of ik zelf wel een pagina over codependence zou maken, maar ik geloof dat deze pagina toch toegevoegde waarde biedt.