Ik voel me nog steeds een beetje verloren, hoewel ik me na het schrijven van m’n dagelijkse bericht in de Engelse site iets beter voel.
Belangrijkste wat me dwars zit is nog steeds dat gevoel van niet nodig zijn, van alles fout doen. Vandaag kreeg ik een enorm onweer over me heen van m’n partner over een mening die ik had over een oplossing voor een probleem met ons water. En een paar dagen geleden hoorde ik dus dat een voor mij erg belangrijke opdracht niet doorging. Of eigenlijk de enige opdracht met een goede mogelijkheid voor referenties en zo die ik op dit moment heb. En ik heb dus geen enkel idee waar ik een andere opdracht vandaan zou moeten halen.
Dus gewoon, maatschappelijk gezien, ‘niet nodig’ en dat is eigenlijk iets waar ik m’n hele leven tegenaan gelopen ben. Het ‘jezelf moeten verkopen’ om in deze maatschappij serieus genomen te worden. Het ‘verantwoordelijk voor jezelf zijn’ (= je moet gewoon je eigen geld kunnen verdienen). Maar wat als dat niet lukt of niet goed lukt? Wat als de dingen die je doet voor je bedrijf of voor klanten of je baas of wat dan ook op de een of andere manier niet op prijs gesteld worden? Wat moet je dan? Ben je dan opeens een minderwaardig mens? Als je dat gelooft lees dan alsjeblieft niet verder en open deze blog dan alsjeblieft NOOIT MEER. Want die dingen zijn wel het verhaal van m’n leven: dat de dingen die ik zakelijk doe vroeger of later op de een of andere manier nooit op prijs gesteld werden.
En ik snap dat dus nog steeds niet en dat zal wel aan m’n persoonlijkheid liggen of zo, wat ik nu ‘anders’ zou moeten doen want ik heb een goede opleiding, heb altijd m’n best gedaan, ben best wel slim en intelligent en zo denk ik en kan best hard werken en doe dat laatste ook graag.
En dat is dan ook bijzonder frustrerend als je graag hard werkt en als dat op de een of andere manier niet op prijs gesteld wordt. En nog meer frustrerend als dat betekent dat je niet in je levensonderhoud kunt voorzien (en dat heeft niets te maken met het huis waar ik nu woon).
Dus wat dan, wat nu? Geen idee eigenlijk. En nee, ik geef nooit op en ik zal wel weer iets vinden om geld te verdienen, maar soms heb ik het dus even helemaal gehad om aan al die maatschappelijke verwachtingen te voldoen. En wie had dat allemaal bedacht trouwens? Ik dacht gisteren of vandaag nog aan de tijd dat mensen in kleine groepen leefden en jaagden. En ik vermoed dat iedereen daar toch op de een of andere manier meer z’n plaats had en altijd te eten kreeg en altijd verzorgd werd, ondanks persoonlijkheid en zo.
En in 2013 lukt het dus de mensheid niet om iedereen voldoende eten te geven en te verzorgen. Vreemd, want met al onze techniek en systemen en wat niet al zouden we dat technisch best wel kunnen. Maar we doen het dus gewoon niet. En ik begin me steeds meer te realiseren dat ik daar wat aan wil doen, want dat is te gek voor woorden, dat een mensheid die mensen op de maan kan zetten en die wereldwijd, zelfs draadloos, kan communiceren niet in staat is om iedereen van eten en goede medische verzorging te voorzien.
Amen!
Ah, en de titel kwam van http://iveyourlegend.net/how-to-make-extreme-career-transitions/.