Ja, heel veel nagedacht over familie het laatste jaar of zo. En het ergste vind ik dat m’n zus niet meer met me wil praten. En dat heeft ze weleens eerder gehad, maar vorig jaar hadden we gelukkig weer contact en ik was daar zo blij mee. Maar ergens sinds toen en nu deed ik iets (verkeerd?) en toen brak ze het contact weer af. En ik weet dus niet wat ik daarmee aanmoet. En al helemaal niet met wat ik hoorde wat de reden was: ik luister niet genoeg naar haar, naar haar dingen. En dat zal best waar zijn en op de een of andere manier ben ik niet goed in het ‘aantrekken’ of ‘vasthouden’ van mensen. En ik doe erg m’n best om te luisteren. Maar op de een of andere manier doe ik dat dus niet zoals mensen graag willen of nodig hebben of zoiets. En ja, dat heb ik geleerd in m’n leven nu: je best doen is niet genoeg. Nooit, in geen enkele situatie. Maar wat dan? Je kunt toch alleen maar je best doen? Je kunt toch alleen maar jezelf zijn? Of zijn er nog andere manieren om te leven? Ja, ‘jezelf zijn’, maar als ik dat ben krijg ik ook kritiek, vooral van mensen die me na staan. ‘Je praat veel te veel’.
En dat doet pijn. De gevolgen van dat andere mensen zich van je afkeren, vooral als het mensen zijn die je dierbaar zijn, die je graag dichtbij wilt hebben. En het roept agressie op, het roept wraakgevoelens op. En het roept bij mij met name op hoe het nu zit met zaaien en oogsten, wat je zaait krijg je in veelvoud terug. En ik zie inderdaad de laatste tijd meer van de negatieve dingen die ik gezaaid, de dingen die ik niet zag, de dingen die ik niet wist. Maar moet ik daar nu zó hard voor gestraft worden? Geeft het leven de oogst dan zó groot terug? En ben ik nu echt zo’n slecht mens en heb ik het echt nu allemaal zó fout gedaan? En hoe doe ik het dan wel goed? Hoe kan ik het dan goedmaken?
En het gekke is dat ik voor m’n gevoel niet eens zo’n slecht mens ben. Wel slechter dan ik altijd dacht, maar niet zó slecht. Niet zo slecht dat ik al die nare dingen verdien die er nu gebeuren.
Dus ja, wat moet ik nu geloven? Klopt dat zaaien en oogsten idee dan niet? Of ben ik echt slecht? Of ben ik toch goed? En wat moet er dan gebeuren om dat allemaal om te draaien? En wie moet ik dan vertrouwen, wie of wat moet ik dan geloven?
En inderdaad, sommige dingen, zoals het niet meer met me willen praten van m’n zus, roepen inderdaad hele negatieve dingen op, ‘terug’ richting mijn zus, ‘terug’ richting mijn moeder. Maar toch maar liever niet, maar het gevoel is wel sterk en ergens heb ik ook het gevoel van ‘dan dus inderdaad maar niet, dan maar alleen, dan maar gewoon leven hier, alleen, zonder m’n oorspronkelijke familie. En misschien is dat ook wel goed, maar ik vind het niet leuk. Maar ja, wie zei dat het leven leuk was of moest zijn? Ik, maar wie ben ik?