Lieve Nico,
Ik wilde je mailen, maar nu het tijd is voor m’n dagelijkse bericht voelt het alsof ik hier moet schrijven en niet direct aan jou. En ik hoop dat ik er geen schade mee doe voor jou door je naam hier te noemen, want dat is natuurlijk niet m’n bedoeling. En als je echt niet wilt dat dit hier staat, dat iedereen dit kan lezen, dan kan ik dit bericht natuurlijk altijd weghalen.
Dus ja, ik wilde je mailen, want ik denk dat ik je tekort doe, dat ik je niet geef wat je verdient. En nee, dat heeft niets met jou te maken. En ja, ik was blij dat je niet belde op m’n verjaardag, want dan had ik waarschijnlijk de telefoon niet opgepakt. En dan had ik me waarschijnlijk nog meer schuldig gevoeld, nog meer schaamte gevoeld.
Want ja, dat is het belangrijkste dat ik voel, schaamte. Schaamte dat ik gefaald heb in het leven, dat ik niet genoeg werk heb en mede daardoor niet genoeg geld. Schaamte dat ik veel te veel geld uitgegeven heb, veel meer dan ik had. En dat is iets wat je natuurlijk niet moet doen, dat is dom. Ja, wie had dat ooit gedacht, Guus die altijd dingen als betrouwbaar en eerlijk als belangrijkste eigenschappen noemde, zelfs op z’n CV toen dat nog niet zoveel inhoud had. En Guus die zo goed was met geld, die altijd spaarde en reserves had. En die Suzan niet snapte toen ze in een soortgelijke situatie zat, die Suzan ergens onbewust ook veroordeelde. En nu is het dus allemaal anders, nu zie ik mezelf dus in eenzelfde situatie als Suzan, met ook veel te dure honden en zo.
En het gekke is dat ik, terugkijkend, nog steeds niet weet hoe ik het anders had moeten doen. Gek hè?
En ja, ik schaam me ook omdat jij het zoveel beter hebt gedaan dan ik. Nee, niet toen we samen waren, maar nu. En ik ben nog wel ingenieur en goed met geld en zo. En ik ben degene die het altijd zo goed wist met relaties en zo. Ik wilde altijd de levenslange monogame relatie en voor m’n gevoel was dat zoiets vanzelfsprekends, hoe dat moest, hoe dat voelde. En kijk nu waar ik sta. Geen goede relatie, ja in principe wel monogaam, maar ik was het die de fouten maakte toen Lee weg was, niet Lee. En niet genoeg werk en niet genoeg geld, zelfs niet om alleen maar de rente van m’n schulden te betalen.
En het voelt allemaal zo oneerlijk. Want ik was degene die altijd hard werkte, harder dan veel mensen denk ik. En ik was het die mezelf altijd helemaal gaf (of nam?) in een relatie.
En kijk nu waar jij staat.En waar ik sta. En nee, ik weet uiteraard niet hoe het allemaal in jouw relatie zit en met jouw werk en zo. En ik ken jouw verdere situatie ook niet. Maar ja, zo van een afstand, zo van de buitenkant heb jij het helemaal gemaakt en heb jij de relatie en doe jij de dingen die ik ook zo graag had willen doen, had willen voortzetten, had willen ontwikkelen. En dat je nu <privé> bent is helemaal vreemd. Waarom kon dat niet met mij?
En ja, jij bent verstandig geweest.Jij bent weggegaan uit relaties die niet goed waren en wellicht uit werk dat niet goed was of beter kon. Ik kan dat niet, wil dat niet.
Maar ja, raar, nu op m’n 51e kijken waar ik sta, in een vreemd land, met een relatie waarvan ik geen idee heb hoe het verder moet, met te weinig werk, met veel te weinig inkomen en met schulden waar ik geen idee van heb hoe ik die ooit terug zou moeten betalen. Ja, als ik weer iets meer verdien kan dat misschien in tien of twintig jaar.
En ze zeggen dat je in veelvoud zult oogsten wat je zaait. En ja, ik zie nu ook de fouten die ik gemaakt heb, niet genoeg aandacht voor andere mensen en zo, veel te veel gefocust op mezelf. Dus misschien is dat nu wat ik oogst. Maar ergens heb ik toch nog steeds het gevoel dat ik beter verdien, dat ik ook een liefdevolle relatie verdien waarin ik me verder kan ontwikkelen, waarin m’n partner en ik het samen goed hebben. En ook dat ik meer verdien dan niet genoeg werk en erg weinig inkomen. En dat ik ook meer verdien dan schulden, schulden waar ik zelf eigenlijk nauwelijks plezier van gehad heb.
Dus ja, ik durf je eigenlijk niet onder ogen te komen, want jij hebt het voor m’n gevoel zo goed gedaan en lijkt nu alles te hebben waarvan ik ooit het idee had dat wij dat samen zouden hebben. En ik ben dus best wel jaloers, en dat roept natuurlijk weer meer schuldgevoel op want jaloezie is ‘slecht’. En nee, ik ben niet jaloers in de zin dat ik je wat dan ook zou misgunnen of zo, integendeel. Nu ik dit opschrijf ben ik blij voor je, blij dat jij het blijkbaar wel naar de zin hebt, wel bereikt hebt wat je wilde bereiken, wel de relatie en het werk en het geld waar je plezier mee hebt en hopelijk gelukkig mee bent.
Alleen niet makkelijk als je dat dus allemaal niet hebt, als je het gevoel hebt volledig gefaald hebt in het leven. En nee, ik heb geen spijt of zo, nergens van. Het is tot nu toe alleen allemaal anders uitgepakt dan ik me voorgesteld had, verder niets.
En daarom durf ik je dus niet onder ogen te komen, omdat ik eigenlijk niets ‘leuks’ heb te vertellen en niet wil dat jij je schuldig of wat dan ook zou voelen, of medelijden of zo. En ja, het liefste zou ik hebben dat je niet wist dat ik er nog was of zo. Of natuurlijk veel beter dat ik wél die dingen had waar ik altijd van gedroomd heb, die dingen die zo ‘gewoon’ leken toen ik opgroeide. Maar mij vergeten kun je natuurlijk niet. En ja, het spijt me dat ik je niet meer kan geven,
Liefs,
Guus