De laatste dagen waren erg donker voor mij, vooral omdat ik me erg alleen voelde. En ondanks dat het vandaag in de loop van de dag wat beter ging, onder andere omdat wat dingen duidelijker werden, omdat wat onzekerheid wegging, voel ik me nog steeds erg ongelukkig. En ja, dat brengt dat gevoel, dat idee dat ik er liever niet geweest was weer naar boven. Dat is al een erg oud idee en ik weet eigenlijk niet eens wanneer dat begonnen is. Of misschien is het gewoon een idee wat het algemeen bewustzijn sowieso heeft, dat het gemakkelijker is om er gewoon niet te zijn, gewoon niet geweest te zijn.
En een mens heeft altijd een uitweg, hoewel ik daar tot nu toe niet voor gekozen heb. Maar ‘bewustzijn’ heeft dat natuurlijk niet. Of toch wel? Hoe zou het zijn als alles weer terugkeert naar het eewige ‘niets’? Maar dat kan natuurlijk niet, want er is al ‘iets’ en dat kan niet meer ongedaan gemaakt worden. En dat is wellicht ook de worsteling die we allemaal op de een of andere manier voelen, dat er ‘iets beters’ moet zijn dat wat we gemiddeld zo ervaren, hoewel ik het gevoel heb dat ik het leven gemiddeld als minder ervaar dan de meeste mensen.
En dat is waar ik de laatste tijd weer vaak aan denk, dat er toch maar een paar hele korte periodes in m’n leven geweest zijn waarin ik het gevoel had dat dingen ‘goed’ gingen, dat m’n leven goed was, dat ik deed waar ik voor bedoeld was, was waar ik bedoeld was te zijn. En ja, ik heb het gevoel dat de meeste andere mensen langere of meer periodes hebben waarin dingen ‘goed’ gaan, goed zijn.
En ja, de tijd begint te dringen. Want ik ben nu eenenvijftig jaar oud en ik merk dat een aantal dingen niet meer kunnen, dat ik voor een aantal dingen te oud ben geworden of snel te oud zal zijn. En dat doet pijn, dat beangstigd me, dat maakt dat ik het gevoel heb dat ik dingen gemist heb.
En ja, ik heb nog steeds hoop, ergens. En ik ben de laatste jaren denk ik erg vooruitgegaan, erg gegroeid, misschien wat volwassener geworden. Maar aan de andere kant schaam ik me, schaam ik me steeds meer, dat ik het niet beter gedaan heb,dat ik op de een of andere manier niet het leven geleefd heb zoals het geleefd zou moeten worden, had moeten worden.
En nee, ik heb geen spijt van de dingen die ik gedaan heb, van de keuzes die ik gemaakt heb, want ik zou niet weten hoe ik ze anders had moeten maken. Maar als ik dan zo kijk naar anderen, vooral naar m’n ex, hoe hij z’n leven geleefd heeft nadat we uit elkaar waren, dan schaam ik me diep, dan durf ik hem niet onder ogen te komen, want ik heb er een puinhoop van gemaakt en hij heefd inderdaad beslissingen genomen en is uit negatieve relaties weggegaan en ik niet.
En ja, toen m’n moeder me vertelde dat hij van plan was over een paar jaar naar de Filipijnen te gaan, wellicht langs te komen, toen wilde ik het liefste door de grond zakken, er niet meer zijn. Want hoe zou ik hem in vredesnaam hier kunnen ontvangen, samen dingen doen, terwijl ik niets meer heb, voor m’n gevoel niets te bieden heb, zo enorm gefaald heb?
En ja, natuurlijk vraag ik me af hoe het voor hem is, of hij inderdaad gelukkig is, of hij inderdaad het leven geleidt heeft en leidt zoals hij dat graag wil, zou willen. Maar zo van de buitenkant lijkt het erop dat dat inderdaad het geval is. En ik heb eigenlijk geen idee hoe hij dat nu voor elkaar heeft gekregen en ik niet, terwijl ik voor m’n gevoel betere vooruitzichten had en in een aantal dingen volgens mij ook slimmer ben of was dan hij.
Dus ja, hoe doe je dat nu, een fijn, gelukkig leven leiden? Of is het iets als hoogmoed komt voor de val en betaal ik nu de prijs?