Ik had de laatste tijd het contact met mijn moeder wat afgehouden. En de reden was dat ik het gevoel had dat ik haar altijd moest bellen. En dat zij mij dus nooit (meer) belde. En ja, ik weet wel dat het voor mij veel goedkoper is om haar met Skype te bellen dan dat zij mij (naar mijn mobiele telefoon) belt. Maar toch. En het deed me denken aan het verhaal van iemand die zich goed kon redden, zelfs rijk was en altijd alles betaalde, en een vriend had die arm was en eigenlijk nooit geld had. En dat het dan toch belangrijk dat die arme vriend z’n rijke vriend uitnodigt voor een kopje koffie of een hamburger.
En dat gevoel had ik dus ook. En het zat me ook dwars dat m’n moeder altijd zegt dat ze niet belt omdat het duur is, omdat het geld kost. Maar ze vergeet dat ik soms ook weleens met m’n mobiel bel als de computer niet aanstaat en ik geen zin heb om hem aan te zetten en te wachten tot hij opgestart is en zo om te bellen. Of gewoon omdat het zondag is en ik de computer niet wil gebruiken.
Maar het ging me eigenlijk gewoon om het initiatief, want ik kan natuurlijk altijd wel terugbellen. Hoewel dat niet helemaal goed viel toen ze me uiteindelijk belde en als eerste vroeg of ik terug wilde bellen. En dat geloof ik de eerste keer dat ze belde, maar het kan ook de tweede keer zijn geweest, ze belde omdat er iets was dat ze niet wist, een vraag om hulp, een vraag of ik haar kon helpen. Dus niet iets van ‘hoe gaat het met je?’.
En ik merk dat ik best veel op m’n moeder lijk in die dingen, dus heel leerzaam wat er gebeurt, wat zij doet, of niet doet, en wat zij zegt, of niet zegt.
Dus ja, recent best wel veel nagedacht over ‘luisteren’, want daar schijn ik niet zo goed in te zijn. En naar mijn eigen beleving mijn moeder dus ook niet. En daar ben ik nu dus ook heel alert op.
En ik ben ergens wat geïrriteerd met m’n moeder, want ze kan of wil een aantal dingen niet meer, zoals bijvoorbeeld communiceren via Skype, een computer of tablet of zo kopen. En ze wil niet meer hierheen komen.
Maar ik bedacht dus dat ik ook, zeker de laatste tijd, dingen ‘niet kan’ vanwege m’n emotionele staat. En ik snap dus iets beter dat m’n moeder dus dingen ‘niet kan’ of ‘niet kon’.
En ze wilde me een brief schrijven, hoewel ik daar voor m’n gevoel niet zoveel mee kan.
En toen bedacht ik me dat ik misschien haar het beste een brief zou kunnen schrijven. Onder andere om uit te leggen waarom ik niks meer vertel, over hoe het met me gaat en wat er allemaal hier gebeurd en zo. En dat heeft weer te maken met dat ze niet luistert, niet geÏnteresseerd is, niet écht geïnteresseerd is. En ik bedacht me dus dat mensen dat blijkbaar ook ervaren met mij.
Dus maar eens kijken of ik daar wat mee kan of wil doen. En ik denk nu al van wel, want ik denk dat iedereen daar blij mee is.