Mijn gevoel

M’n moeder belde en ik had eigenlijk niet zo’n zin om met haar te praten, haar terug te bellen, maar ik besloot toch accoord te gaan. En eigenlijk was ik daar best wel blij om, want we hadden best wel een goed gesprek denk ik, ondanks dat we elkaar toch op de een of andere manier nog steeds niet goed kunnen bereiken. Maar ik geen niet zo snel meer op en de dingen die ik lees geven toch wat aanknopingspunten om de communicatie te verbeteren, ondanks dat ik me nog steeds niet gehoord voel.

En het klopt inderdaad wat ik recent las over emotionele intelligentie, dat het gaat om gehoord te worden en zo, om begrepen te worden en zo. En dat het geven van adviezen en zo averechts werkt. Of in de verdediging gaan, want dat hoorde ik m’n moeder steeds doen vanmiddag. En dat zijn dingen die ik volgens mij ook veel doe, dus hier is heel wat te leren voor mij.

Maar ik voel me dus nog steeds niet gehoord en ik voel me erg geïrriteerd dat m’n moeder ‘altijd’ zegt dat ze ‘alles’ voor me wil doen, maar dat ze als ik dingen vraag die belangrijk voor me zijn ze voor m’n gevoel altijd zegt dat ze die dingen niet kan. Want met ‘alles’ bedoeld ze zoiets als ‘alles wat binnen haar, ja, wat eigenlijk’ valt, ‘alles wat een moeder voor haar kind over heeft’.

En begrijp me niet verkeerd, mijn moeder doet en bedoeld alles goed, net zoals ik geloof dat ieder mens alles goed bedoeld en goed doet. Maar het is dus niet goed genoeg voor mij en daar kan ze niet mee overweg en dat is natuurlijk heel logisch.

En natuurlijk blijf ik denken in hoeverre dat alles nu ook voor mij geldt, want in een aantal dingen lijk ik denk ik op m’n moeder, alleen herken ik het ‘het kan niet’ niet zo goed. En dat ‘ik kan niet’ ligt heel gevoelig voor mij op dit moment omdat dat gerelateerd is aan (mijn) codependent gedrag. Ik zeg dus voor m’n gevoel nooit of veel te weinig ‘ik kan niet’ en ik kan dus niet precies plaatsen of mijn moeder nu wel of geen codependent gedrag vertoont. En of ik niet inderdaad ook ‘ik kan niet’ zeg zonder me ervan bewust te zijn.

Het moeilijkste vind ik dat, zeker de laatste maanden met het regelen van de begrafenis van m’n zus en het afhandelen van de nalatenschap, ik mijn moeder dus haar eigen ellende zie creëren. Want ze had en heeft zich dus in het hoofd gezet dat ‘de begrafenisondernemer alles rondom de begrafenis moest regelen’ en dat ‘de notaris alles rond de nalatenschap moet regelen’. En met name dat laatste irriteerde me mateloos en irriteert me nog steeds, want het betekende bijvoorbeeld dat allerlei rekeningen niet betaald konden worden, inclusief de rekening van de begrafenis. En om dat laatste heeft m’n moeder zich enorm zorgen gemaakt wat naar mijn idee helemaal niet hoefde want banken betalen gewoon rekeningen van begrafenissen, ook als er nog niets geregeld is rondom de nalatenschap, in ieder geval ABN-AMRO, de bank waar mijn zus de meeste rekeningen had.

En sinds het overlijden van m’n zus heb ik mijn moeder dus proberen uit te leggen dat het ook anders kan, goedkoper kan, eenvoudiger kan, maar het enige wat ik hoor is dus ‘dat het allemaal al zo geregeld is en dat het niet anders kan’. En dat is dus gewoon niet waar.

En het moeilijkste vind ik dat dat gedrag van mijn moeder negatieve dingen bij mij oproept, iets als ‘ok, als dan alles via de notaris moet, dan zal ook alles via de notaris gaan, dan bemoei ik me er ook niet meer mee’. En daar probeer ik me ook aan te houden, maar het voelt nog steeds niet goed want het voelt als dwarsliggen, als wraak nemen. En ik probeer dus elke keer als ik m’n moeder spreek daar dus iets beters voor in de plaats te zetten, maar tot nu toe is me dat dus niet gelukt.

En ja, wat daar natuurlijk tussendoor speelt is dat m’n zus niet meer met me wil praten, boos op me is. Maar als iemand dus boos op je is en niet meer met je wil praten dan kun je niet zoveel. En ja, natuurlijk kan ik wel een e-mailtje of een sms-je sturen, maar voor m’n gevoel komt altijd alle initiatief om contact te leggen met m’n zus van mijn kant. En dat werkt dus niet, in ieder geval niet voor mij.

En ja, ik zie steeds meer dat het over mij gaat, dat alles over mij gaat. Dat ik met m’n eigen gevoelens ‘moet’ leren omgaan en dat ik moet accepteren dat ik niet alles in de hand heb, dat anderen hun eigen beslissingen nemen en dat ik daarmee moet leren leven, ook als ik het er niet mee eens ben.

Maar toch raar, dat ik niet in staat ben om de relatie met m’n moeder en m’n zus substantieel te verbeteren. Maar misschien heb je inderdaad twee partijen nodig om zoiets te laten gebeuren, om de communicatie te verbeteren. En als één partij niet wil (kan?), dan gebeurt er dus niets, tenminste niet wat ik wil, een goede relatie met m’n zus en m’n moeder.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *