Ik zag net een bericht in Facebook, een roep om hulp: mensen in het rampgebied van tyfoon Yolanda hebben al vier dagen niet gegeten en gaan dood van de honger. En ik weet even niet wat ik daarmee moet, want ik wil graag helpen, ik wil er zelfs wel naar toe om te helpen, maar eten heb ik niet en geld ook niet en ik weet niet of de spullen die ik eventueel (over) heb zinvol zijn en hoe ik die daar dan naartoe kan krijgen. En ik moet natuurlijk denken aan het feit dat ik niet of nauwelijks voor mezelf kan zorgen en aan het bericht dat ik gisteren schreef over de cultuur hier.
Dus op mijn (privé) vraag wat er nodig is was het antwoord o.a. eten in blik. Maar dat heb ik zelf niet eens. En kleren, ja, dat zou kunnen. Maar hoe krijg ik dat daar dan en wat gebeurt er dan mee? Ik herinner me van de ramp hier in Cagayan de Oro in 2011 dat we inderdaad kleren gegeven hadden. En ik zag dus later dat de kerk waar het naartoe was gegaan uitpuilde van de kleren.
En misschien blijf ik klagen, maar als je niet eens goed voor jezelf kunt zorgen, hoe moet je dan in vredesnaam iets voor een ander betekenen? Ik lees altijd overal dat je eerst moet geven, dat geluk vooral komt door ‘geven’. En ja, ik probeer altijd een glimlach te geven en de laatste tijd ‘geef’ ik meer in de zin van liefdadigheid en zo. Maar nog steeds heb ik het gevoel dat er iets niet klopt, dat als je het gevoel hebt dat je zelf tekort komt en als je dan ook nog te horen krijgt dat je moet geven, dat er ergens iets niet klopt.
En je moet ook altijd eerst dankbaar zijn, eerst dankbaarheid tonen, ongeacht de situatie waarin je verkeert. En ja, daar zit wel iets in en soms lukt me dat ook wel. En ik doe er erg m’n best voor. Maar ik weet op dit moment echt even niet hoe ik de electriciteitsrekening moet betalen. En ik heb nieuwe klanten, ja, maar als ik geen electriciteit heb en geen internet wordt het toch wel heel lastig om m’n werk te doen.
En geldt dat je eerst moet geven en dankbaar moet zijn dan ook voor die mensen in dat rampgebied die onvoldoende eten en misschien zelfs onvoldoende water hebben? Ja, misschien kunnen ze dankbaar zijn dat ze nog leven. Of dat de zon schijnt. Maar als je geen water of eten hebt wordt vind ik dat toch wel heel veel gevraagd.
Dus volgens mij klopt er ergens iets niet met dat ‘eerst geven’ en ‘eerst dankbaar zijn’. En ja, ik ben nu inderdaad dankbaar dat ik dat nu weet. Dat als je echt niets meer hebt dat al die dingen die zo makkelijk gezegd worden vanuit een situatie van uitkeringen en genoeg geld om eten te kopen en waar toch nog de meeste mensen geld verdienen met werk en waar veel mensen nog met vakantie gaan of in het weekend leuke dingen doen.
Maar als je dus het gevoel hebt dat je (materieel) echt niets meer hebt, niet genoeg om eten te kopen en je dageljkse dingen als toiletartikelen, dan zijn al die dingen over ‘eerst geven’ en ‘eerst dankbaar zijn’ misschien best wel waar. Maar dan wil je liever gewoon weten dat je morgen nog te eten hebt en dat je volgende week nog electriciteit hebt om je werk te kunnen doen.
En ja, ik ben best dom geweest en heb foute beslissingen genomen. Maar dat ik is achteraf natuurljk makkelijk gezegd. En ja, ik weet al wat veel mensen denken (en zeggen): je bent zelf verantwoordelijk voor je eigen leven.
Helemaal waar, je hebt helemaal gelijk. Alleen vertel dat dan ook even tegen die mensen die nu aan het doodgaan zijn van de honger of van gebrek aan water.