Een goed begin is dat ik nu eindelijk misschien gevonden heb waarom ik zo ongelukkig en eenzaam ben. En waarom mensen zich van me af lijken te keren. Want ik kwam twee jaar geleden het woord codependent tegen en dat leek op mij van toepassing te zijn. En ik weet nog steeds niet wat het precies is, een ziekte of aangeleerd gedrag of iets anders. Ik kom verschillende dingen tegen, en het woord ziekte schrikt me af, hoewel natuurlijk niemand ervoor kiest om ziek te zijn. En sinds ik weet dat het woord codependent op mij van toepassing is, of dat ik in ieder geval codependet gedrag vertoon ben ik daar natuurlijk mee bezig geweest, om te kijken of ik er iets aan kon doen. En terugkijkend vraag ik me af of ik erin geslaagd ben, of je daar überhaupt in kan slagen om een ‘ziekte’ als deze zelf op te lossen. En recent kwam ik dus op de site van Co-Dependents Anonymous en ik besloot uiteindelijk deel te nemen in een groep, ondanks dat ik jaren geleden besloten heb om, na jaren allerlei psychologen en zo bezocht te hebben, niets meer op dat gebied te doen, nadat ik mezelf voor de zoveelste keer in een ‘intake gesprek’ vond.
En mijn eerste reactie, mijn eerste stap was om gewoon te luisteren (het is een Skype meeting, dus je ziet elkaar niet persoonlijk). En op de een of andere manier miste ik de introductie voor nieuwkomers, dus ik had mezelf nooit voorgesteld of zo. Of ik reageerde niet op de vraag van de voorzitter van de groep. En dat was best wel vreemd, maar goed, zo ging het. En de meetings zijn opgezet volgens de ideeën van Anonieme Alcoholisten. En het gebruik is om als je iets zegt te beginnen met ‘Ik ben Guus en ik ben codependent’. En daar schrok ik dus enorm van. Iets van ‘is het zo erg’, want alcoholverslaving weet ik wel iets van en ik weet dat dat dus nooit meer overgaat? En dus heb ik tot nu toe eigenlijk niets gezegd, totdat iemand na het officiële deel van de meeting wat begon door te vragen wie ik nu was en zo.
En ja, wat is nu de relatie met deze blog vraag je je misschien af. Nou, die is er volgens mij zeker, want ik vraag me vaak af, ook al schrijvend zoals je misschien weet, of ik nu meer dan gemiddeld ongelukkig ben. En nu ik dus wat meer over codependency lees krijg ik inderdaad het gevoel dat mensen met codependent gedrag minder dan gemiddeld gelukkig zijn, veel minder dan gemiddeld. Dus misschien is dat ook de reden waarom dingen en deze blog mensen niet zo aanspreken. Omdat ik toch wat anders denk en schrijf dan de gemiddelde mens. En dat is dan ook precies het probleem, want door hoe ik me gedraag, praat en schrijf stoot ik dus mensen blijkbaar af, tenminste dat begin ik zo langzamerhand te geloven. En één van de patronen lijkt dus te zijn dat mensen dus afstand houden, wat bij mij weer meer van het gedrag veroorzaakt wat mensen afstoot. En zo is het cirkeltje dus rond, want ik ga me dus steeds eenzamer voelen en anderen blijven dus steeds verder van me weg.
Maar goed, misschien heb ik dus eindelijk gevonden wat er precies met me aan de hand is. En nee, ik geloof er niet in om mensen in hokjes te stoppen want iedereen is uniek. Maar als inderdaad het hokje ‘codependent’ me kan helpen om gelukkiger te zijn en (betere) relaties met andere mensen op te bouwen, waarom niet. Maar het uitspreken van het zinnetje ‘ik ben codependent’ is een grote drempel, maar dat is natuurlijk ook precies de bedoeling. Net als het ‘ik ben alcoholist’, wat ongetwijfeld bij de meetings van de Anonieme Alcoholisten gebruikt wordt een enorme drempel moet zijn.
Maar het is een stap en ik ben geloof ik nu voor de eerste keer van m’n leven bezig met écht herstel. Want misschien is codependence dus eindelijk een diagnose die of een hokje dat leidt tot oplossingen, tot meer geluk en betere relaties met anderen. En daar zijn hokjes en diagnoses voor, om dingen op te lossen, te verbeteren, en niet om iemand in te stoppen (om te oordelen).
Thank you, Lord!
Wat een dapper en herkenbaar stuk!