Een goed begin? Of een goed einde? Of beide? Het overlijden van mijn zus Janneke deed me denken aan mijn jeugd, aan dat me verteld werd dat Janneke en ik erg close waren of zoiets. En ik herinner me daar eigenlijk niets van, maar ik herinner me wel een foto die bij een officiële fotograaf is gemaakt waar we met z’n tweeën opstaan, waar ik Janneke vasthoud of zoiets. En dat deed me nu denken aan mijn eerste fotoalbum, dat ik zojuist even opende en doorkeek. En ik zag wat foto’s, vooral de officiële, waarbij ik erg bang kijk, in elkaar gedoken zit. Dus iets om wat verder naar te kijken en wellicht te scannen en hierbij te zetten.
En nee, ik ben niet echt verdrietig, eigenlijk blij, dat m’n zus zo snel en met erg weinig lijden is gestorven. Want wie wil niet op die manier van deze aarde vertrekken. Want ja, één van mijn grootste angsten is om erg te lijden, veel pijn te hebben of zo als ik dood ga, vlak voordat ik dood ga. En ik denk dat ik niet de enige ben, misschien is dat wel de grootste angst van de meeste mensen. Want de dood is niet iets om bang voor te zijn, misschien zelfs iets om naar uit te kijken. Want het leven heeft denk ik voor iedereen wel iets van lijden, al dan niet in de vorm van lichamelijke of geestelijk pijn of iets als geen voldoening vinden, het perfecte zoeken. En afgelopen nacht vroeg ik aan mijn hogere macht waarom mijn leven zo gelopen is, waarbij ik zoveel pijn voel, zoveel geestelijke pijn. En het antwoord was iets als ‘om te ervaren’. En ja, misschien is het dat wel, dat het Oneindige Bewustzijn ons gecreëerd heeft om te ervaren. En misschien heb ik nu net een deel waarbij dat wat pijn achtige ervaringen zijn. En dat voelt als ‘niet goed’, maar toen ik er verder over nadacht bedacht ik me dat Ik gewoon onderdeel ben van het grote geheel en dat het dus goed is, goed is zoals het is.
En ja, ik vind het best jammer dat ik Janneke de laatste jaren niet meer kon opzoeken, opgezocht heb. Want ik weet dat ik belangrijk voor haar was, dat ze het erg fijn was als ik kwam, als ze me kon zien. Maar ik geloof toch nog steeds dat het belangrijk is dat ik m’n eigen leven lijdt, en dus niet alles voor anderen kan doen. En ik heb ervoor gekozen om hier te zijn, in de Filipijnen.
En plak hier nu net haar foto, de foto die ik van het team van “De Losserhof” kreeg in het interne overlijdensbericht. En die ik dus niet hoefde te scannen, die foto was er gewoon, kwam gewoon naar me toe. En ja, vaak probeer ik dingen af te dwingen, op mijn manier te doen. En vaak zijn ze er al gewoon, komen ze gewoon naar me toe, zoals deze foto.
En nee, ik wist nooit precies waarom Janneke er was, waarom mensen als Janneke er zijn. Maar toen ik net weer naar die foto keek wist ik het weer, want ze is zo blij, wat ze volgens mij meestal was. En ja, ze had ook haar buien en zo. Maar zoals ze is als op die foto maakt denk ik alles weer goed, zoals ze straalt, zoals ze kon stralen. En misschien is dit een goed einde van dit bericht.