Het is erg laat en daar zijn verschillende redenen voor en ik heb eigenlijk helemaal niet zo’n zin om te schrijven hier (en gek, volgens mij heb ik dat meestal niet). Maar nu ik hier zo zit ‘hoor’ ik een fantastische stilte, de stilte van de nacht met alleen wat insecten- en vogelgeluiden en heel ver in de achtergrond wat verkeer. En dat is toch ook wel een heel mooi moment en ook wel iets heel moois om nu op te schrijven, om nu te delen.
En ja, vaak vergeet ik dat ik op een prachtige plek woon, een plek die eigenlijk niemand in Nederland kan voorstellen. En ondanks dat ik het eigenlijk niet (meer) kan betalen, woon ik hier nog steeds en geniet ik er af en toe ook erg van, zoals nu.
En gek, dat mensen op de een of andere manier blijven focussen op dingen die er niet zijn, en minder op dingen die er wel zijn. Maar dat is ergens natuurlijk het tragische van het mens-zijn, want ik las ooit eens het verhaal van een aap die bij een rivier aankomt die te groot of te wild of te breed is om over te steken. En voor de aap is het dan gewoon afgelopen, want hij kan die rivier niet over. En voor een aap is er dus geen ‘probleem’. Maar een mens zit anders in elkaar, een mens ziet ergens de andere oever van de rivier waar hij naartoe wil en ervaart dus een ‘probleem’. Het probleem ‘hoe kom ik aan de overkant’.
Dus ja, het is denk ik beter in ‘uitdagingen’ te denken dan in ‘problemen’. Want als je dingen bekijkt zoals de rivier die op je pad komt waar je niet (direct) over kunt, dan zijn het dus uitdagingen, dingen waar een mens voor gemaakt is. En dus geen problemen.