Codependent, vervolg

Ik moet nog steeds vaak denken aan de mensen die niets meer met me te maken willen hebben. Of de mensen die niet terugbellen en zo. En sinds, of ondanks, dat ik mezelf het label codependent heb gegeven blijft het moeilijk te aanvaarden dat ik dat blijkbaar zelf veroorzaak, veroorzaakt heb.

En hoe meer ik erover nadenk hoe meer ik zie hoe verwoestend en onmogelijk mijn gedachtenpatroon is. En dat is wellicht, of wel zeker, dan ook precies de reden dat mensen niet (meer) met me om willen gaan. Maar ik zie ook steeds meer dat ik niet de enige ben en wat dat betreft geeft de Coda groep waar ik vanmiddag aan deelnam toch iets als steun, ondanks dat ik me eenzaam en gek en onmogelijk en onbegrepen blijf voelen.

En wellicht, of zeer waarschijnlijk, zijn andere mensen dus anders dan ik en kunnen ze zich absoluut het onmogelijke patroon, het onmogelijke kringetje van schuld en schaamte en je best doen op een manier die niet werkt voorstellen. En ze zien dus alleen maar iemand die z’n leven op een volstrekt onverantwoordelijke manier leeft, die niet wil werken en niet z’n huis wil verkopen om in z’n (dagelijkse) levensonderhoud te voorzien. En ze zien dus wellicht niet de persoon die voor z’n gevoel alles en meer heeft gedaan ‘om het te laten werken’ en die dus continu ervoer dat het niet werkte. Een mooie zin uit de Coda is “waarom bleef succes dan uit” en dat is precies wat ik bijna continu voel, bijna continu ervaar.

En dat is dan ook de zin waar ik me aan vasthoud. Want ik weet dat ik alles en meer gedaan heb om het te laten werken, om succesvol te zijn, en ik ben niet succesvol, integendeel. En er moet dus ergens iets fout met me zijn want anders had ik erg succesvol moeten zijn.

En dat is dus precies het kringetje waar ik inzit, want ik ben dus fout en dat is dus niet goed en dat maakt dat ik me enorm schaam en dat ik me schuldig voel. En daar kan ik dus niets mee, want iedereen bevestigd dat dus door me in de steek te laten en me te vertellen dat ik het fout doe (en dat ik dus schuldig ben en me moet schamen).

Snap je? Nee, waarschijnlijk niet.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *