Op veel plaatsen kom ik tegen dat je eerst moet ‘geven’, geven zonder iets terug te verwachten. Ik kom er nog steeds niet uit hoe dat nu precies zit want op de een of andere manier lijkt dat voor mij niet te werken:
- Al heel m’n leven of in ieder geval al heel lang heb ik het gevoel dat ik weinig te ‘geven’ heb. Je kunt toch alleen maar iets geven dat je hebt?
- Ik geloof ook in iets als dat geven en nemen in evenwicht moeten zijn. Geven zonder nemen werkt niet, nemen zonder geven ook niet.
- Op het diepste filosofische niveau geloof ik geloof dat je uiteindelijk alleen maar van jezelf kunt uitgaan, er is alleen maar ‘zelf’ of ‘ik’. Er is geen ‘ander’. Dus uiteindelijk gaat het er alleen maar om jezelf tevreden te stellen.
- In praktische zin is er denk ik ook alleen maar iets als dat ‘ik’ wil denk ik. ‘Ik’ zal nooit precies weten wat de ander wil of hoe ik hem of haar van dienst kan zijn, iets kan ‘geven’. Ik weet alleen maar wat ‘ik wil’.
Ik heb heel vaak het gevoel dat ‘anderen’ dit anders ervaren dan ik. Dat het voor veel mensen natuurlijk is om te geven of eerst te geven. Wat ik me blijf afvragen is of ik nu zo uniek ben. Uiteindelijk niet denk ik. Ik ben toch ook gewoon een mens?
Herkenbaar? Of helemaal niet?
En begrijp me niet verkeerd, natuurlijk wil ik ‘geven’. Ook deze blog is een vorm van ‘geven’ hoop ik, tenminste ik hoop dat anderen er iets aan hebben wat ik opschrijf, of het in ieder geval lezen en glimlachen of zoiets. Toch geloof ik of voelt het uiteindelijk dat het iets is wat ‘ik’ wil en heeft het niets met de ander te maken. Toch?