Ja, ergens ben ik best wel tevreden en gelukkig nu. Ik heb discipline geleerd en zo en heb op de een of andere manier veel meer zelfvertrouwen.
Maar toch, als je partner er niet is en als je niet precies begrijpt waarom is dat toch uiteindelijk waar het allemaal om gaat, zeker als je homoseksueel bent en/of geen kinderen hebt.
En ondanks wat iedereen zegt denk ik dat toch uiteindelijk iedereen op de een of andere manier graag die speciale relatie met die ene persoon wil hebben. En ergens moet ik daar dus toch iets enorm fout doen, maar ik snap dus niet wat, want hoe kan nu iemand weigeren dat jij die ene wilt zijn, zeker als je weet dat die liefde en seks voldoende zouden kunnen zijn omdat het dat ook geweest is?
En ja, anderhalf glas wijn is net iets teveel denk ik, want ik ben veel te open nu. Maar het is toch erg hard als je voor je gevoel alles doet, alles geeft en meer en als het dan nog steeds niet genoeg is.
En dat gezeur over jezelf zijn en zo en eerst zelf gelukkig zijn en dat ‘die ander’ daar alleen maar een toevoeging op zou moeten zijn, nou, volgens mij is dat gewoon bullshit. In ieder geval voor mij, want ik voel me gewoon niet compleet als ik alleen ben, als ik dingen niet kan delen, goed of slecht.
En GVD, dit is nu de tweede keer dat me dit overkomt. Ik moet toch gewoon mezelf kunnen zijn en dat moet toch genoeg zijn? En die ander toch ook en die heeft op het gebied van liefde en seks toch dezelfde behoeften?
En waarom moet ik het nu allemaal doen? En waarom is het niet goed genoeg als ik geen geld heb en/of niet genoeg verdien? Daar ben ik toch ook geen ander persoon door?
Of niet? Ervaar jij dat anders?