Ik heb vaak, nog steeds, het gevoel dat ik soms veel meer doe, veel meer accepteer dan een ander. En vaak doe ik dingen (voor anderen) die ik, als ik die ander was, nooit zou vragen, nooit zou verwachten. Alleen heb ik dus wel het gevoel dat ik het wél moet doen, wel voor die ander moet doen, vooral als hij of zij me iets vraagt.
Zoals nu bijvoorbeeld, het is bijna twee uur ’s nachts en omdat ik me heb voorgenomen elke dag een bericht te schrijven en een dagelijkse quote te versturen en nog wat andere dingen gerelateerd aan deze blog en aan Inspiration for Success. En ik doe het ergens voor mezelf, ergens omdat ik geloof als ik maar doorzet met deze blog en met het sturen van de dagelijkse quotes en de andere blog/site dat daar toch ergens iets uit moet komen. Maar ergens heb ik dus ook het gevoel dat op de manier waarop ik het doe, zoals nu doodmoe en eigenlijk helemaal geen zin hebbend om wat dan ook te doen. Vooral omdat ik twee nachten nauwelijks geslapen heb vanwege mijn lange terugweg naar huis vanuit Cebu. En dat had ik misschien wat slecht gepland, maar bijna een hele dag wachten en dan via een grote omweg inclusief busreis van acht uur terug naar huis is toch niet iets wat je in de koude kleren gaat zitten. Maar doen succesvolle mensen dit nu ook op deze manier? Of zeggen die dan toch gewoon dat het genoeg geweest is en dat er morgen weer een dag is. Geen idee eigenlijk en ik ken eigenlijk ook geen echt succesvolle mensen. Misschen dus toch maar eens op zoek naar echt succesvolle mensen en die dingen gaan vragen. Help je me daarmee?
Dus ik vraag me vaak af of jij dat nu ook hebt, dat je het gevoel hebt dat je dingen doet, dingen doet voor anderen, die je nooit van die ander zou vragen als je zou weten wat dat voor die ander betekende, hoeveel moeite dat die ander kostte, of hoeveel dat tegen zijn of haar gevoel in gaat of ging.
Heb jij dat nou ook?