Ik zie nu net de quote ‘If you are lucky enough to be different, don’t ever change’. Maar wat als het pijn doet?
En hoe kan ik nu in vredesnaam anderen inspireren als ik me voel zoals ik me voel, in pijn? Wat voor boodschap is het als het op de een of andere manier alleen maar negatief is?
Ik lees heel veel quotes, onder andere op zoek naar de quote die ik dagelijks naar een groep mensen stuur en nu ook publiceer op Facebook en Twitter. En de meeste herken ik, zeggen me wat, doen me wat. Dus op de een of andere manier moeten die quotes andere mensen ook wat zeggen.
Maar waarom voel ik dan zo’n pijn, waarom voel ik me dan zo alleen en waarom kan ik dan nauwelijks meer plezier hebben. En nee, het is niet altijd zo geweest bedenk ik nu. Ik heb ook fijne periodes gehad, hoewel ik denk ik nooit voluit geleefd heb, bijna nooit zonder angst geleefd heb.
En waarom hoor ik dan gezegd worden dat ik negatief ben, dat mijn berichten negatief zijn, dat ik in de slachtoffer rol ga of blijf zitten.
En elke dag sta ik toch weer op, doe ik toch weer dingen, vind ik toch weer moed om onder andere mijn dagelijkse quote te sturen. En nee, werk lukte vandaag niet. Ik was op zoek naar antwoorden en dat kostte tijd en energie.
En ook bovenstaande weer, als ik het lees, er over nadenk, is het alleen maar een roep om aandacht, inderdaad iets slachtoffer achtigs, inderdaad iets negatiefs.
Hoe draai ik dat nu om?
Of is het toch herkenbaar, lijden andere mensen toch meer dan ik aan de buitenkant kan zien, lijdt jij ook pijn van binnen.
En ja, hoe maken we dan die verbinding, die connectie? Hoe geven we elkaar dan die aandacht? Begin bij jezelf zeggen ze. Dus ga ik toch maar door met dit werk, ondanks de pijn. En inderdaad, als ik dat doe, iets als dit bericht schrijven, inderdaad iets delen naar anderen, voor anderen, wordt de pijn iets minder en gaat hij vaak ook helemaal weg.