Ja, dit is toch de vreemdste periode van m’n leven, zeg maar het laatste jaar. En niets inspirerends aan op dit moment denk ik. Wel iets als ‘op weg naar’, maar waar naartoe weet ik eigenlijk niet precies (meer).
Positief denk ik dat ik op dit moment geconfronteerd wordt met ‘leven’, met ‘het leven’ in de meest vreemde, meest filosofische vorm. Ergens heel interessant, maar niet ‘leuk’, hoewel ik toch af en toe (inwendig) toch wel eens moet lachen om het absurde, om de absurde situatie waarin ik me bevind.
Dus zou ik het willen missen. Nee, ik denk het niet. Het is een heel bijzondere ervaring die heel veel mensen denk ik niet meemaken, mee zullen maken. Ergens maar gelukkig ook, want ik vind het niet leuk, niet fijn. ik zou het uiteindeljk toch liever anders zien, liever ‘gewoon’ zien, liever ‘gewoon’ zijn.
Ik mis het zo, het ‘gewone’. Dat heb ik al eerder genoemd. Ergens zou ik liever niet al deze dingen weten, meemaken, kiezen, ook al weet ik dat er in het ‘gewone’ van mij altijd die donkere onderstroom was, altijd iets dat ‘niet goed’ zat, niet goed was. Dus misschien of blijkbaar is dit de periode waarin ik dingen kan opruimen, oplossen en dan vervolgens voluit leven, voluit genieten, voluit mezelf zijn.
En misschien is dat waarom dit mijn quote van de dag was:
Keep true to the rare music in your heart, to the marvelous and unique form that is and shall always be nothing else but you. Keep to that and you can do no wrong, which I realize is easier said than done. – Mark Danielewski
Maar ik mis het zo, al die dingen die ik dacht dat er waren. Al die ‘gewone’ dingen, ook al was er altijd die donkere ondertoon. Al die dingen die een mens nodig heeft. En die er voor mij niet zijn, of even niet zijn.
Waarom kan ik niet ‘gewoon’ zijn?