Ik kwam gisteren of zo op de site van de codependents-anonymous terecht en ik schrok er erg van dat ze hun 12 stappen, 12 tradities en 12 beloftes hebben ontleend aan zaken van de anonieme alcoholisten, want dat betekent inderdaad iets als dat ik verslaafd ben aan ‘relaties’, tenminste als ik mezelf codependent noem. En verslaving heeft voor mij toch wel iets heel negatiefs. En ik schrok mede omdat ik een paar dagen geleden een gesprek had met mijn partner en een vriendin die op bezoek was waaruit ik het gevoel kreeg dat er toch wel iets heel erg fout met me is. En dat gesprek was een soort herhaling van een gesprek dat ik twee jaar geleden of zoiets had, ook met m’n partner en een andere vriendin, of eigenlijk kennis.
En ja, het feit dat bijna iedereen me in de steek laat, me links laat liggen, niet reageert op telefoontjes, e-mails, zinspelingen om samen koffie te hebben en dat soort dingen maakt dat ik me toch wel erg ongemakkelijk begin te voelen.
Dus wat moet je daar nu mee, wat moet ik daar nu mee?
En ik weet dat er dingen zijn die ik niet goed doe en dat ik op de een of andere manier sociaal niet zo erg vaardig ben, maar is dat dan reden om me maar gewoon in de steek te laten, om me maar gewoon in m’n sop gaar te laten koken? Ja, blijkbaar wel, want mijn verzoeken om hulp lijken ook niet te werken en dat maakt toch wel dat ik me steeds meer alleen, steeds eenzamer begin te voelen.
En ik snap het niet zo goed, want ik lees en hoor dat iedereen wel problemen en zo heeft. En ik lees ook overal dat iedereen uniek is en zo. Maar iedereen is toch niet zo uniek dat hij of zij geen liefde en aandacht nodig heeft? Of seks, een onderwerp dat voor mij erg gevoelig ligt omdat ik daar ook wat anders ben dan gemiddeld.
Dus ja, ergens is dit bericht ook een hulpvraag. Want ik vind het leven niet leuk en heb het ook het grootste deel van m’n leven niet leuk gevonden. En volgens mij heb ik dat ook meer dan gemiddeld, dat mijn ‘regen’ meer, veel meer dan mijn ‘zonneschijn’ is.
Dus moet je het dan allemaal maar alleen uitzoeken en oplossen? Of ben ik echt ‘codependent’ of anderszins zodanig afwijkend, zodanig afwijkend van het gemiddelde dat ik gewoon niet pas in de maatschappij en dus maar gewoon ongelukkig moet zijn?
Nee, niet eerlijk, zo voelt dat.
En ja, ik blijf me maar afvragen ‘heb jij dat nou ook’, maar ook in mijn blogs krijg ik daar geen antwoorden in de vorm van commentaar of zo op.
Of doet iedereen maar net alsof, zijn de meeste mensen net zo ongelukkig als ik?