Gisteren of vandaag hoorde en las ik dat je maar veertig procent van je geluk en/of je success in eigen hand hebt. En dat dertig of veertig procent genetisch bepaald is. En nog eens dertig of veertig procent door omstandigheden buiten je invloed. En dat kwam uit de Nederlandse wetenscahppelijke wereld, maar ik vond het ook in Wikipedia. En het gaat dus dwars in tegen alle ‘self help’ dingen die ik gelezen heb. En ja, je kunt het dus positief zien dat veertig procent best veel is. Net als dat ik na m’n ongeluk dertig procent kans had om te overleven volgens de dokter. En ja, ik ben er nog. Maar zestig procent dat je niet in de hand hebt is dus meer dan de helft. En ik weet dus even niet wat ik daarmee moet. En inderdaad, uiteindelijk draait het erom wat je gelooft. En ik vind de uitspraak van Abraham Hicks wel iets hebben, dat de realiteit of wat mensen realiteit noemen bepaald wordt door geloof dat gepraktiseerd wordt. En ik geloof dus ook liever dat ik geluk en success voor honderd procent in eigen hand heb. Maar vandaag en de laatste paar dagen voelde ik me dus kut. En ik kwam er niet uit. En ik deed een klein Nederlands onderzoekje via internet. En kreeg dus op twee van de drie gebieden, scores te lezen dat ik misschien eens met m’n huisarts moest gaan praten.
Dus daar sta je dan met al je goeie bedoelingen. En alle werk dat je gedaan hebt. En je rot voelend. En maar tegen jezelf zeggen en andere mensen horen zeggen (vooral in gedachten), dat je toch maar gewoon op moet staan. En gewoon dingen moet gaan doen. En zelf verantwoordelijk bent voor je eigen leven. En met een historie waarbij je vooral in je carrière, maar ook in je relatie voor het overgrote deel niet gelukkig geweest bent. En dus niet echt geluk of succes kent. En dus maar blijft geloven dat het in de toekomst wel een keer zal komen als je maar doorzet, als je maar gelooft.
En ondertussen blijf je je toch afvragen wat andere mensen nu anders doen. Andere mensen die toch wat gelukkiger, wat succesvoller lijken te zijn. En die ergens toch de grote meerderheid lijken te vormen. En die dus toch op de een of andere manier vaker echt dankbaar kunnen zijn, dankbaar voor wat ze wel hebben, dankbaar dat ze leven.
En ja, nu ik dit schrijf voel ik me wat beter. Maar de laatste dagen voelde ik me echt kut en ik wist niet hoe ik het om moest draaien. En ja, ik probeerde wel kleine dingetjes en zo. En die lukten ook wel. Maar voor het overgrote deel lukten en lukken dingen dus niet. En depressie en zo lijkt toch ergens misschien wel een ziekte te zijn. En misschien heb ik dat ook wel, of een beetje. En misschien ben ik sociaal niet zo handig en zo. Maar dan sta je dus wel alleen met je kutgevoel. En dan weet je dus even niet waar je heenmoet. En je voelt je nog schuldig ook omdat je niet voor jezelf kunt zorgen, laat staan voor je partner of je gezin of je honden.
En ja, die veertig procent externe omstandigheden zijn natuurlijk ook ‘keuze’, bijvoorbeeld dat ik in de Filipijnen woon en ooit besloten heb in dit grote huis te gaan wonen. Maar dat was wel op een moment waar we enthousiast waren, waar ik enthousiast was. En het was wel een risico, maar toen en ook achteraf niet zo’n heel groot risico. Want het huis is misschien best wel groot en heeft onderhoud nodig. Maar is naar Nederlandse begrippen zeker niet duur.
Dus ja, wat moet je nu met die veertig procent die je wel in de hand hebt? Als er dus iets van dertig of veertig procent genetisch bepaald is. En de andere dertig of veertig procent bestaat uit dingen die je niet in de hand hebt?
Ja, toch maar je best doen en blijven geloven in zegeningen tellen en zo. Maar niet echt handig als je het niet zo voelt. Niet handig als je het gevoel hebt altijd je best gedaan te hebben en vaak hard gewerkt te hebben. En als dat dus geen positief resultaat heeft en heeft gehad.
Dus ja, toch maar proberen door te gaan, positief te blijven, je zegeningen tellen die je meestal of eigenlijk nooit voelt. Maar wie houdt wie nu voor de gek?