Misschien niet gek dat treurwilgen mijn favoriete bomen zijn. En op de een of andere manier zijn ze dat altijd geweest, hoewel ik me nu bedenk dat de Gouden Regen in de tuin van het huis waar ik opgroeide mijn eerste favoriete boom (of struik) was. En die Gouden Regen had dezelfde hangende dingen, alleen niet de takken, maar de bloemen. En een Gouden Regen in bloei is natuurlijk een prachtig, vrolijk gezicht met al dat geel. Een treurwilg is dat niet. Ik weet eigenlijk niet eens hoe een treurwilg bloeit, hoe dat er precies uitziet.
Maar dat hangende, dat treurige is blijkbaar toch iets dat bij mij hoort. En het sterke, want uiteindelijk zijn treurwilgen, bomen, sterke ‘levende dingen’. En ik herinner me een opdracht in een cursus waarbij we een object of zoiets moesten zoeken en daar iets over schrijven of zo. En het object moest iets met jezelf te maken hebben. En ik vond een boom waar ergens een probleem mee was, die er niet goed uitzag. En daar identificeerde ik me op de een of andere manier mee. Maar toen ik even verder keek zag ik dat de boom veel, veel, erg veel groter was dan ik dacht. En dat ik het grootste deel van de boom, het sterke, het goede, het krachtige deel in eerste instantie niet gezien had. En dat was een heel vreemde, maar ook erg positieve ervaring.
En nu ik dat zo opschrijf bedenk ik me dat al die dingen inderdaad voor mij gelden. Aan de buitenkant, op het eerste gezicht wat treurig, wat negatief. Maar aan de binnenkant en op het tweede gezicht enorm sterk en krachtig, en uiteindelijk bijzonder positief. Alleen dat vrolijke, dat blije mist een beetje. En ergens diep in mij, of ergens in het verleden, of ergens in de toekomst zou ik toch ook graag dat blije weer zien. Want dat is er wel, dat is wel mogelijk, maar komt er op de een of andere manier niet uit. Ja, mijn kernwoorden zijn inderdaad “Joyful, loving and powerful”. Aleen komt dat er op de een of andere manier al heel lang niet uit.
Dus hoe kom ik daar nu, hoe kan ik nu die positieve dingen weer laten overheersen, er weer laten zijn, weer écht genieten, weer écht vrolijk zijn. Want het is er wel, het is een deel van mij. Alleen is het helemaal ondergesneeuwd, helemaal begraven onder allemaal dingen die in m’n leven gebeurd zijn die die positieve dingen er helemaal uitgeslagen hebben. En ik zie en merk steeds meer dat dat twee kanten op werkt. Dat als ik in die negatieve stemming, in die negatieve houding blijf, het voor de omgeving ook erg moeilijk is iets positiefs terug te geven. Dus hoe werkt dat dan? Begint het dan toch echt bij mij, bij jou en niet in de buitenwereld? Nee, niet helemaal, want het is denk ik teveel gevraagd negatieve gebeurtenissen te negeren, over te slaan, niets mee te doen. En die zijn er nogal wat geweest in m’n leven en enkele daarvan hebben er inderdaad voor gezorgd dat ik op de een of andere manier helemaal de moed verloren heb. En dat het niet eenvoudig is om dat maar zo om te draaien.
Dus ja, misschien is voor mij, en misschien voor jou ook, het sleutelwoord nog steeds
GEDULD.
Alleen niet lang meer, in ieder geval niet voor mij.