Een goed begin van een bericht aan mijn zus, aan Suzan, hoe zou dat eruit zien? Dat het me spijt en zo? Ik denk het niet, want ik heb niet het gevoel dat ik iets verkeerds gedaan heb, tenminste niet richting haar. Zij was het bijvoorbeeld die voor mijn gevoel de communicatie verbrak. En de fout die ik naar iemand anders toe maakte heeft niets met haar te maken, daar heeft ze niets mee te maken, daar zijn instanties voor. Of wel? Ja, toch wel, want ik bedacht me op zeker moment dat dat binnen het gezin opgelost moet worden, dat ‘instanties’ daar uiteindelijk niets mee te maken hebben. Want, daar begin ik steeds meer overtuigd van te raken, instanties zijn maar instanties, zonder gevoel, zonder mening, zeker in 2014, tenminste alle contacten die ik de laatste jaren met Nederlandse overheidsinstanties heb gehad waren contacten als ‘dat is de wet, wij voeren de wet uit, als u het daar niet mee eens bent moet u bij de politiek zijn’. En dat is het dan, dan houdt het op, volledig in tegenstelling met wat ik me herinner hoe m’n vader, die inspecteur bij de belastingdienst was, dingen afhandelde. Want hij vertelde aan tafel dat als er problemen waren met erfenissen en zo, dat hij dan de betrokken mensen, de familie, bij hem liet komen. En dan nam hij een beslissing. En zo hoort het ook naar mijn idee, dat iemand een beslissing neemt, dat er iemand luistert naar wat er precies aan de hand is en dan een beslissing neemt. En dat is dus iets anders dan een soort call center agent die jou vertelt wat de wet is. En dat hij of zij alleen maar de wet uitvoert. En ja, die dingen, dat overgeorganiseerde in Nederland, is één van de redenen of misschien wel de belangrijkste dingen dat ik hier woon, in de Filipijnen. En dat ik dus niet terug wil, ondanks dat het hier uiteraard ook zeker niet ideaal is.

Maar ik heb dus wel het gevoel dat ik hier met mensen te maken heb, ja, mensen die ook de wet uitvoeren, misschien nog wel meer dan in Nederland, maar mensen, niet ‘overheidsdienaren’. Dus ja, natuurlijk heeft m’n moeder, of m’n zus, wel gelijk dat ‘ik ben weggegaan’ als het erover gaat dat we elkaar de laatste jaren niet gezien hebben, dat ik niet naar Nederland kom. En ja, ik ben wellicht armer hier nu dan ik in Nederland geweest zou zijn. Maar toch moet ik voor m’n gevoel voor mezelf kiezen en kan ik niet m’n leven laten bepalen door dingen als ‘m’n vrienden en familie zien’, hoeveel pijn dat vaak ook doet. En niemand wil dat toch, zo lang elkaar niet zien? Maar zo zit ‘de realiteit’ dus niet in elkaar. Vliegtuigmaatschappijen en zo verwachten betaald te worden om je te vervoeren. En dat lukt dus even niet, al even heel lang niet.

En ja, dan kom ik ook op ons gezin, het gezin waarin ik ben opgegroeid. En dat voelde allemaal heel fijn en goed toen ik opgroeide, ondanks de enorme, bijna continue ruzies tussen m’n ouders. Het was allemaal heel open en zo en bijna alles werd als gezien beslist, zoals het kopen van een nieuwe auto en waar op vakantie te gaan en zo. Maar als ik dus nu naar Suzan en mezelf kijk heeft er dus toch iets enorms ontbroken. Want op de een of andere manier zijn we dus allebei niet in staat voor onszelf te zorgen, in ieder geval niet financieel. En dat is best wel een groot gebrek, want in de huidige wereld, in de huidige realiteit is geld toch best wel belangrijk om dingen te kunnen doen die je graag wilt, om te kunnen leven. En als dat er niet (meer) is, is dat een enorm gemis, dan doet dat enorm pijn dat je niet meer kunt doen wat altijd gewoon leek te zijn. En als je er dan ook nog achter komt dat je diep in de schulden zit, en ja, mijn vermogen is nog steeds veel groter dan de schulden, maar toch, iets waar je altijd zo’n enorm negatief oordeel over had, dan doet dat erg pijn. Want ja, je wist dat je iets fout deed, maar het zou allemaal snel opgelost worden als er weer wat geld zou binnenkomen, als je weer ‘gewoon’ zou verdienen. Maar dat gebeurde dus niet, nog niet, al jaren niet. En dan weet je het dus niet meer, behalve dat je niet voor de derde keer het huis uit wilt waar je gekozen hebt om te wonen, dat je thuis is. En ja, nog steeds, ‘natuurlijk’ is dat het juiste ding om te doen, je huis verkopen als je het niet meer kunt betalen. Maar als je voor je gevoel bijna alles aan dat huis gekoppeld hebt, dan is het toch iets minder vanzelfsprekend dan voor ‘de ander’. En als je dus het gevoel hebt dat er dingen niet kloppen die je meegekregen hebt uit je opvoeding, uit de cultuur waarin je bent opgegroeid, dan is het dus niet meer vanzelfsprekend om maar gewoon je huis te verkopen. Als blijkt dat hard werken en geld en zo veel minder met elkaar te maken hebben dan je altijd dacht, dan wat je verteld is. En als dus blijkt dat iemand als ik diep in de schuilden zit, iets waarover ik je, als je me dat vijf jaar gelden verteld had, compleet voor gek zou verklaren, iets wat compleet, volledig, 100% tegen m’n gevoel ingaat.

En ja, dan ga je verder nadenken en onderzoeken. En dan moet het toch iets te maken hebben met je opvoeding, met het gezin waar je bent opgegroeid, vooral als je je zus in een soortgelijke situatie zit. En ja, misschien  met de cultuur ook, maar vooral met het gezin.

En dan probeer je toch jezelf te vertellen ‘het is niet jouw schuld’, zoals in de film Good Will Hunting die ik een paar dagen geleden zag.