Het is niet jouw schuld (it’s not your fault), dat is nog steeds het belangrijkste statement in de film Good Will Hunting. En dat statement kwam weer naar voren toen ik die film vandaag weer bekeek nadat ik bedacht dat het niet (volledig) mijn schuld is dat ik financieel in zo’n belabberde positie terecht ben gekomen. En dat ik er dus ook niets aan kon doen dat ik ziek was en geconfronteerd werd met meer dan honderd Euro voor dokters- en ziekenhuiskosten en medicijnen. En ja, ik had natuurlijk niet naar de spoedgevallenafdeling van het ziekenhuis kunnen gaan, maar gewoon wachten op m’n huisdokter. En ik had allerlei onderzoeken en medicijnen en zo kunnen weigeren omdat ik weet dat dat geld kost (dat we niet hebben). Maar ik was gewoon ziek en wist het niet meer. En ik was zo ziek dat ik middenin de nacht mijn partner belde die net gisteravond vertrokken was belde omdat ik er niet meer uitkwam, omdat ik het niet meer wist. En dat soort dingen doe ik niet gauw.

Dus toen ik me realiseerde dat ik weer met ‘geld’ bezig was, terwijl het ziekenhuispersoneel en m’n dokter gewoon hun werk deden en me gewoon op de (Filipijns?) beste manier probeerde te helpen besloot ik dat ik me beter gewoon over kon geven, dat ik beter gewoon los kon laten en ziek zijn en me laten helpen dan me druk te maken over geld. En nee, dat lukte me niet helemaal, maar ik merk steeds meer dat die zorgen (om geld) toch op de een of andere manier negatieve gedachten zijn. En dat ik dus beter kon genieten van alle aandacht en zorg die er voor me was.

En ja, het bevestigde me weer dat we onze wereld toch wel op een hele vreemde manier hebben ingericht waarbij alles om geld lijkt te draaien. En nee, ik weet ook niet hoe het anders, beter moet, uitwisselen van diensten, van dingen, maar me zorgen maken op het moment dat ik gewoon ziek ben (waar ik niets aan kan doen) schiet niet op en is ergens inhumaan. En nee, het is niet (volledig) mijn schuld dat ik niet genoeg inkomen heb, niet genoeg werk heb, niet genoeg geld heb. En ja, ik kan keuzes maken binnen een bepaald raamwerk, maar ik heb zeker niet genoeg macht om mijn financiële situatie zo even om te draaien. Er is een hele wereld die daar invloed in heeft en op de een of andere manier is die invloed groter dan ik wil weten.

Dus ja, ik mag zeker kijken naar foute beslissingen die ik gemaakt heb. Maar ik hoef dus niet de schuld op me te nemen voor alles wat er in de wereld omgaat op financieel gebied, zoals concurrentie en salarissen en zo. En ja, ik mag zeker m’n best doen om die fouten te corrigeren, en dat doe ik ook graag. Maar al die schuld die ik, en ik denk met mij vele Nederlanders, voel, schiet volgens mij niet op.

En nee, ik heb nog niet de juiste balans gevonden. Maar dat is ook precies wat ik hier probeer te zeggen,dat overdreven schuldgevoel niet nodig is en zeker niet helpt. En dat is toch ook geen leven, om je de hele dag schuldig voelen over fouten die je in het verleden gemaakt hebt en waarvan je geen idee hebt hoe je ze goed moet maken, behalve iets als ‘huis verkopen’, maar dat zie ik nog steeds niet als oplossing voor de toekomst. En daar had ik het vandaag nog over met iemand, dat dit de derde keer zou zijn dat ik tegen m’n zin een huis uit moet vanwege ‘werk’ of ‘inkomen’. En dit keer wil ik het dus anders doen, dus vooralsnog blijf ik. En ja, dat roept nog steeds schuldgevoel op, zeker als ik aan een aantal mensen denk. Maar die hebben mijn leven niet geleefd, die leiden mijn leven niet.

Dus ja, zeker zinnig om hier verder in te duiken, in begrippen als ‘schuld’ en ‘vergeving’. Want zoals ik m’n leven nu leid, me continu schuldig voelend over fouten die ik jaren geleden gemaakt heb en die ik zo goed mogelijk, binnen mijn mogelijkheden, probeer goed te maken, is geen leven. Geloof, me, dat is geen leven, dat is ‘torture’ zoals ik weleens aan m’n moeder probeer duidelijk te maken. En wie wil een ander gemarteld zien, ondanks fouten? Niemand toch, hoop ik? Ik gun in ieder geval niemand gemarteld te worden (maar daar moet ik ook even goed over nadenken).