Ik zoek nog steeds naar manieren om om te gaan met positief. Want ze zeggen dat positief beter is en dat geloof ik zelf ook. Maar op de een of andere manier reageer ik vaak negatief, tenminste dat hoor ik vaak van mensen. En zojuist merkte ik dat ook.
Maar wat moet je dan als je partner (opnieuw) thuiskomt met twee grote porties friet terwijl één meer dan genoeg is, zeker als je al gegeten hebt. En als je dan ook nog het verwijt krijgt dat je niets gedaan hebt vandaag terwijl je, ondanks dat ik wat laat begonnen ben, ik toch best wel wat gedaan heb. Verder had ik al gegeten op indicatie dat m’n partner aangaf dat hij niet wist wanneer hij thuis zou komen en dat ik het best zelf kan doen.
Dus ja, mijn eerste opmerking was inderdaad iets over de twee porties friet en niet over dat het fijn was dat hij eten voor me meegebracht had. Maar moet ik dan altijd maar tegen m’n gevoel ingaan en iets zeggen wat sociaal wenselijk is, dus iets als eerst iets positiefs zeggen, dan feedback geven en dan weer iets positiefs?
Wat ik het moeilijkst vind is dat ik zelf op de een of andere manier onderdeel van dat negatieve patroon ben. En ik heb al zo m’n best gedaan om ‘positief’ te zijn, m’n hele leven al, dat het erg moeilijk is om positief te blijven.
En wat voelde ik eigenlijk toen m’n partner een lawine van kritiek over me heen gooide. Eigenlijk niets, iets van ontwijken of angst, maar niet erg sterk. Meer iets van gelatenheid, iets van ‘laat maar’. En ze zeggen dus iets van grenzen aangeven, maar ik heb geen idee hoe ik dat in dit geval zou moeten doen want ik heb geen idee wat voor grens m’n partner nu overschrijdt. Ja, hij kleineert me en hij behandelt me slecht, maar wat voor grens is dat dan? En ik geloof nog steeds in het goede van mensen en dat mensen het goed bedoelen en dat maakt het erg moeilijk om iets terug te zeggen of toe doen. En hij had tenslotte eten voor me meegebracht en er zelfs aan gedacht om iets zonder kaas te bestellen, iets wat hij meestal vergeet.
Maar goed, het doet nog altijd erg pijn om zó behandeld te worden en ze zeggen dat het toch allemaal m’n eigen verantwoordelijkheid is, iets wat ik dan vertaal in dat het m’n eigen schuld is. En ja, daar wordt ik erg moe van. En dat is natuurlijk weer m’n eigen schuld.
En in het laatste deel van dit bericht ben ik natuurlijk weer aan het klagen en dat is natuurlijk ook weer iets negatiefs. En zo doe ik het dus allemaal weer verkeerd, tenminste zo voelt dat dan.
En ik weet dat het dus ergens niet klopt, dat het dus niet m’n eigen schuld is. Misschien wel m’n eigen verantwoordelijkheid, maar wat dat betreft heb ik nog steeds geen idee hoe het dan wel zou moeten, anders zou moeten.
Genoeg geklaagd nu, maar het zou toch fijn zijn als iemand me eens op een praktische manier zou kunnen uitleggen hoe het dan beter zou kunnen. Want ik weet het dus niet.