Een goed begin van de dag was het weer niet echt, want ik was nog steeds erg moe toen ik wakker werd. En ik had gepland om naar de stad te gaan om m’n nieuwe contactlenzen op te halen. Of eigenlijk niet echt gepland, maar toegezegd aan de opticien om ze ‘deze week’ op te halen. En omdat ik de laatste tijd erg m’n best doe om afspraken, beloftes na te komen en omdat voor m’n gevoel ‘deze week’  uiterlijk vandaag was, besloot ik dus toch maar naar de stad te gaan en die contactlenzen op te halen en ook wat boodschappen te doen, want er waren wat dingen op of bijna op.

En dus toch maar het begin van de middag naar beneden gelopen om naar de stad te gaan. Ja, naar beneden gelopen, want dat doe ik vaak en volgens mij heb ik daar eigenlijk nooit iets over verteld, of in elk geval niet vaak. En de reden is voornamelijk dat we geen auto hebben en omdat de scooter kapot is. En reparatie is op dit moment niet echt een optie, want dat is relatief duur en onze scooter is te oud om fatsoenlijk gerepareerd te kunnen worden. Maar dat lopen doe ik ook om wat beweging te hebben, want dat heb ik verder niet zoveel (en ik ben op dit moment wat minder slank dan ik zou willen). En dus loop ik in het algemeen de laatste weken, maanden zo’n twee tot vier keer per week de twee kilometer naar beneden, van ons huis naar de hoofdweg. En dat is eigenlijk best een leuke wandeling, want het is een erg rustige weg (loopt dood zo’n drie kilometer na ons huis) door een bosachtige omgeving met heel veel best wel grote bomen, vooral teakbomen.

En nee, naar boven loop ik in het algemeen niet. Dat heb ik ooit twee keer gedaan toen ik middenin de nacht met de bus aankwam en er in geen velden of wegen een taxi of wat dan ook te bekennen was. En dat beviel niet echt goed, voelde niet echt goed, want voordat ik thuis was was ik echt buiten adem op een niet zo fijne manier. Dus meestal neem ik gewoon de habal-habal omdat ik een taxi in onze huidige financiële situatie niet echt verantwoord vind, hoewel taxi’s hier een normale vorm van transport zijn voor mensen zoals ik zonder auto en niet echt duur. Een rit vanuit de stad naar ons huis kost zo’n PHP 150,= en dat is iets meer dan EUR 2,50 en daar kun je volgens mij in Nederland niet eens mee met de bus.

Maar goed, ik was dus nog steeds wat moe en had niet veel zin om naar de stad te gaan. En je raadt het misschien al, het Universum had weer eens iets voor mij in petto. Want ergens onderweg merkte ik dat er opeens twee jongens van een jaar of vijftien, twintig aan de andere kant van de weg ook naar beneden liepen. En vaak is mijn snelheid verschillend als er mensen ook naar beneden lopen, wat overigens niet vaak het geval is, maar dit keer liepen we ongeveer met dezelfde snelheid. Dus ik besloot maar samen op (af?!) te lopen een een gesprekje te beginnen. En ergens in dat gesprek kon ik natuurlijk niet laten om te vragen wat de doelen van met name de ene jongen waren, waar ik eigenlijk mee in gesprek was. En, dat bedacht ik me later pas, tot m’n verbazing noemde hij eigenlijk hele gewone dingen als ‘met z’n handen werken’ en ‘eerst een auto en dan een huis’. En tot m’n verbazing omdat mensen hier meestal iets zeggen als ‘voor m’n familie zorgen’, en daar stopt hetdan zo’n beetje.

En het vreemde was dus, dat ik het hier gisteren of eergisteren nog met één van de gasten over gehad had. Dat de cultuur hier zo anders lijkt te zijn dan in Nederland en dat ik graag wil weten of mensen hier echt geen grotere wensen of dromen hebben dan ‘voor m’n familie of gezin’ zorgen. En vandaag kwam dus zomaar het antwoord. Dat er dus ook hier mensen, jongens, zijn, die dezeflde soort dromen heeft als ik had op die leeftijd. En voor zover ik weet de meeste Nederlanders nog steeds hebben.

Dus ja, mijn vermoeidheid en zo hadden weer eens een doel. Om mij een antwoord te geven op een vraag waar ik al een tijd mee rondliep.

Thank you, Lord!