Een goed begin van mijn boodschappen doen want de oplader die ik nodig had kwam bijna vanzelf naar me toe en kostte ook nog bijna niks. En daar had ik me nu zo druk om gemaakt. En ik weet niet hoe het met jou zit, maar dat soort dingen die kapot gaan en die je echt nodig hebt (nou ja, nodig hebt…), daar kan ik heel slecht tegen. En de vorige keer had ik dus eenzelfde oplader gekocht als degene die met een enorme knal ontplofte. En dat gebeurde dus nu weer… En dus veel sneller dan ik verwachtte, want ik had verwacht dat hij het toch een paar maanden uit zou houden. Maar dus niet. En de vorige keer kwam ik uit op die ontploffende oplader, ondanks dat ik natuurlijk wist dat die nieuwe dat wellicht ook zou doen. Maar ik wilde er niet veel geld aan besteden en besloot dus toch maar het risico te nemen. En die andere oplader was me toch een half jaar of zoiets, in ieder geval voor m’n gevoel, goed van dienst geweest. En ik was, en ben nog steeds, toch aan een andere telefoon toe en waarschijnlijk kan ik die wel gratis krijgen, dus die vorige oplader leefde dus net iets te kort en ook nu wilde ik dus nog steeds niet veel besteden.

Maar de vorige keer had ik nogal wat winkels afgelopen en kwam vooral dure opladers tegen. En mijn telefoon is relatief oud, dus (ik dacht) dat die opladers dus niet gemakkelijk meer te krijgen zijn. En daar was ik dus bang voor, dat ik een dure oplader zou moeten kopen én dat het me veel tijd zou kosten om hem te vinden.

En laat er dus gewoon iemand op me afkomen die me van dienst wilde zijn met telefoonreparatie. En laat datzelfde winkeltje nu gewoon zo’n oplader hebben die ik nodig heb. En laat die oplader nu gewoon PHP 150,= kosten, de helft van het bedrag wat ik in m’n hoofd had om te besteden aan een nieuwe oplader…

En het gekke was dat ik net daarvoor m’n voet nogal hard had gestoten en dat die aardig bloedde. Dus ik wilde eigenlijk eerst op zoek naar iets om daar op te doen. Dus m’n hoofd stond eigenlijk helemaal niet naar het direct vinden van een oplader. En bovendien worden die dingen verkocht op de derde verdieping en niet op de tweede…En het was dus echt een wonder dat ik langs telefoonwinkeltjes liep en aan opladers dacht. En dat die jongen op me afkwam. En dat ik op de een of andere manier aangaf dat ik een oplader nodig had. En dat hij dus binnen vroeg of er zo’n oplader was. En die was er dus. En die kostte maar PHP 150,=. En hij werkt, hoewel ik natuurlijk niet weet hoe lang :). En ik had dus zonder dat het me tijd kostte mijn eerste en moeilijkste boodschap gedaan. En de ‘drugstore‘ was erg druk. En dat deed me dus realiseren dat de supermarkt waar ik toch naartoe wilde ook pleisters en zo heeft. Dus m’n voet verzorgen kostte ook geen extra tijd…

Dus ja, wonderen gebeuren nog steeds. Want het was zeker geen toeval dat die jongen op me af kwam. En wellicht ook niet dat het zo druk was bij die drugstore.

En het ging nog even door, want thuis werd ik vanavond op de een of andere manier naar een website met een gratis boek over Napoleon Hill geleid. En dat boek was de aanleiding dat ik besloot m’n desire document hardop te lezen. En dat had ik al een tijdje niet gedaan, want als ik wat down ben doe ik dat vaak niet, dan ben ik daar wat bang voor. Maar op de een of andere manier werd ik dus geleid naar het lezen van dat document. En het was ongelooflijk wat er gebeurde en wat ik me ook van vorige meer recente keren herinnerde. Want al lezend voelde ik een enorme kracht opkomen; op de een of andere manier maakt het schrijven en lezen van zo’n document enorme krachten los. En dit keer was anders dan alle andere keren dat ik het las. Want meestal of soms huil ik wat omdat ik dingen voel die mooi zijn of zo, of dingen die ik graag wil en die nog niet gebeurd zijn. Maar dit keer voelde ik bijna boosheid, maar in een soort positieve zin. Er kwam een soort kracht in me los die ik eigenljik nog nooit eerder zo gevoeld had, in ieder geval niet in relatie met dat document of met de dingen die ik wil, de dingen die ik opgeschreven heb in dat document.

En nadat ik klaar was met lezen voelde ik dus een enorme energie, een enorme kracht en ja, ook heel veel boosheid, boosheid richting God of Infinite Intelligence of hoe je het ook maar noemen wilt. Omdat ik zoveel gedaan heb, zoveel gelezen heb, zo hard gewerkt heb, zoveel geschreven heb, zoveel gedacht heb en op de een of andere manier lijkt er niets of in ieder geval bijna niets of niet genoeg ‘terug te komen’. En ik merk dus steeds meer dat ik het niet alleen kan. Dat niemand het alleen kan. Dat je als mens heel beperkt bent. En dat het dus niet mijn ‘schuld’ is dat dingen niet lukken, dat er geen geld binnenkomt en zo, dat ik me zo ongelukkig voel. En dat zijn nu net weer de dingen waar de Twaalf Stappen mee beginnen. En daar zat ik erg mee in m’n maag, want mijn Hogere Macht leek maar niet thuis te zijn. Maar vanavond dus wel, want ik was gewoon boos en heb wel vijf of tien minuten op het terras rondgelopen en geroepen richting mijn Hogere Macht dat het maar eens afgelopen moet zijn met al die ellende. Dat ik meer verdien. En dat ik ontzettend veel gedaan heb. En dat ik het dus niet alleen kan, dat ik meer verdien en dat ook andere meer verdienen.

Dus hulp onderweg zoals beloofd (ja, door diezelfde Hogere Macht): zeker!