De zin “de vreemdheid van het leven” of eigenlijk “the strangeness of life” blijft in m’n hoofd hangen. En vandaag bedacht ik me dat een mens toch wel een vreemd wezen is, want volgens mij is een mens het enige levende wezen dat dingen ‘fout’ kan doen. Ik bedoel, hoe kun je nu ooit iets ‘fout’ doen. Kan een hond iets fout doen? Of een kat? Of een steen? Of de zon of de maan? Natuurlijk niet. Een hond of een kat of een steen of de zon of de maan of, of, of ‘zijn’ gewoon. En het enige levende wezen dat dus een idee heeft over ‘goed’ en ‘fout’ is dus de mens. Of dus misschien God.

En even verder denkend is het misschien meer ‘goed’ en ‘slecht’, niet ‘goed’ en ‘fout’. Want je kunt wel dingen ‘fout’ doen, iets als ‘niet het gewenste resultaat behalen’. Maar je kunt volgens mijn niet ‘slecht’ zijn. Ja, je kunt wel ‘slecht’ zijn, maar alleen in de ogen van andere mensen, alleen gerelateerd aan de ideeën van anderen, van andere mensen.

Maar filosofisch gezien kun je volgens alleen maar ‘zijn’, alleen maar ‘jezelf zijn’. En daar kan dus in principe volgens mij geen waarde aan hangen, want een mens ‘is’ dus gewoon, net als een steen of een plant of een hond of een kat. En dat is dus objectief gezien neutraal, dat kan dus niet ‘goed’  of ‘slecht’ zijn. Dat kan alleen iets als ‘gewenst resultaat’ of ‘niet gewenst resultaat’ zijn. En dat noemen we dus goed en fout.

En hoe kwam ik hier nu op vandaag? Ja, via verschillende manieren, want ik kwam dingen over eigenwaarde, over zelfvertrouwen tegen. Dat je je inderdaad niet zoveel of misschien wel niets moet aantrekken van wat anderen (van je) vinden. En vreemd is dat ergens, want op de een of andere manier bestaan we alleen maar gerelateerd aan anderen. Op de een of andere manier geldt voor de meesten van ons of misschien uiteindelijk voor iedereen dat we ‘goed’ willen zijn in de ogen van anderen, dat we door anderen gewaardeerd willen worden.

En dat doet me weer denken aan een soort wekelijkse bijeenkomst die ik lang geleden had met een groepje mede-christenen over ‘ik en de ander’. En daar kwamen soortgelijke dingen aan de orde, alleen natuurlijk vooral vanuit christelijk standpunt, waar ik toen wat moeite mee had of begon te hebben, want daar kon ik toen niet veel meer mee.

Dus begint toch alles met ‘zelf’ met je eigen bewustzijn? Ja, ergens wel denk ik, want ergens bestaat er ook niets anders dan ‘zelf’, dan ‘ik’. Maar hoe past die ‘ander’ daar dan in? En wat beteken ‘ik’ nu en wat betekent ‘ander’ nu precies?

En ja, daar kom je als mens dus niet uit, hoewel ik ergens ‘deep down‘ geloof dat het hele ‘mens zijn’ bedoeld is om daar antwoorden op te vinden. Want God of ‘bewustzijn’ of ‘Infinite Intelligence’ is uiteindelijk natuurlijk alleen, want er kan er maar één van zijn. En dat is natuurlijk erg eenzaam. Dan heb je dezelfde vragen die mensen hebben: wat is mijn doel en waar kom ik vandaan en waar ga ik naartoe en waar gaat het allemaal naartoe?

Ja, vreemd, leven, bewust zijn.