Al enige tijd vul ik de geluksvergelijker op de site De Gelukswijzer in. En bij het ‘zoeken naar geluk’ en zoeken naar statistieken over geluk is me opgevallen dat mensen in het algemeen toch niet zo gelukkig zijn. Ik zal net alle resultaten van de mensen die de geluksvergelijker op De Gelukswijzer invullen en dat gemiddelde over de laatste maanden is iets meer dan 6.5 en dat vind ik erg, erg laag. En nu ga ik er vanuit dat er meer ongelukkige mensen zijn die op een dergelijke site die gegevens invullen, maar toch.
Hoewel, nu ik dit opschrijf is die zes en een half misschien ook wel weer hoog als je in aanmerking neemt dat ‘ongeukkig’ vijf of lager is en dat je zeer waarschijnlijk in een ongelukkige periode met iets dergelijks begint.
En ik zit nog steeds onder de zes, hoewel ik begin dit jaar zo rond de zes zat. En vreemd is dat, dat een mens toch maar doorgaat, ondanks dat hij zich ongelukkig voelt. En ja, blijkbaar zit ik toch onder het gemiddelde, en onder de ‘voldoende’, dus logisch dat ik met niet goed voel en wellicht nog steeds wat klaag. En dus misschien ook logisch dat ik, als ik naar andere mensen kijk die gelukkiger zijn dan ik, die boven de zes zitten, die ‘voldoende gelukkig’ zijn, wat jaloers ben en me af blijf vragen waarom die mensen nu gelukkiger zijn dan ik.
Maar ergens weet ik het antwoord wel, want die mensen hebben wellicht hun financiën wat beter voor elkaar, boven de nullijn of zo, en hun vriendschappen en relaties, en wellicht hun liefdes- en/of seksleven. En al die dingen liggen bij mij nog steeds in puin en als ik zo terugkijk hebben die het grootste deel van m’n leven in puin gelegen.
En ja, dan komen mensen natuurlijk weer met dat ik zelf verantwoordelijk ben en zo. Maar ik heb er niet om gevraagd dat ik ‘niet paste’ in het bedrijfsleven en zo, en dus er uiteindelijk definitief uitgegooid ben en eigenlijk ook niet meer terugwilde. En zo kwam ik dus ook hier, op de Filipijnen, terecht. En dat ik me meer moet richten op vriendschappen en relaties en zo. Maar ja, als je altijd het gevoel hebt dat je niet genoeg geld hebt, niet genoeg verdient, dan komt brood op de plank toch eerst, boven vriendschappen. En bovendien kost het onderhouden van vriendschappen geld, want je moet er wel naartoe (transportkosten) en je wilt ook niet altijd op kosten van een ander koffiedrinken en zo.
En ja, relatie is inderdaad iets waar ik het anders had kunnen doen, anders kan doen. Maar als je dan je waarden ‘levenslange relatie’ en ‘alleen seks met je partner’ zijn, als je het gevoel hebt dat je op die manier in elkaar zit, dan zijn mijn keuzes daar denk ik minder vreemd dan ze misschien op het eerste gezicht lijken. En ja, mijn schuldgevoel rondom mijn seksleven, dat het mijn schuld is dat mijn partners na verloop van tijd geen intimiteit, geen seks meer wilden, is denk ik ook niet zo vreemd. En ergens op de achtergrond blijft dat dus spelen, dat veranderen van partner, als ik dat zou willen, wellicht toch niets verbeterd op het intieme gebied. Ik heb immers nu al twee keer meegemaakt dat m’n partner me emotioneel verliet.
Dus ja, niet of nauwelijks genoeg geld verdienen om te leven, waarvan je dus niet precies snapt hoe dat zit omdat je altijd erg je best gedaan hebt, en partners die je verlaten omdat je blijkbaar niet goed genoeg bent, dat heeft best wel invloed op je functioneren.
En ja, het gaat beter, ik heb wat dingen geleerd en er komen wat dingen naar me toe. Maar als die basisbehoeften als ‘eten’ en ‘intimiteit’ er beiden onvoldoende zijn, en als je dus niet weet hoe dat nu zit, wat je daar nu aan zou kunnen doen, dan is het dus niet zo gek als je je niet zo gelukkig voelt, dat het dan niet altijd even gemakkelijk is om te kijken naar de dingen die er wél zijn. Zeker als dat al jaren, al tientallen jaren zo is.
En ben ik nu echt de enige met dit soort dingen?