Ja, iemand die ik heel hoog acht gaf aan dat ik excuses aan moet bieden aan m’n moeder. En ik begreep het niet want voor m’n gevoel heb ik niets fout gedaan, tenminste niet in de betreffende situatie. En dus toch maar weer een mailtje geschreven dat ik het niet begreep. En als antwoord dat ik het heel goed begrepen had en ‘einde contact’.
Dus blijkbaar heb ik iets heel erg fout gedaan, in ieder geval in de ogen van die ander. En ik kom er dus nog steeds niet goed uit en voor zover ik weet hoort bij excuses aanbieden ook dat je belooft dat het niet weer gebeurt. En ik heb geen idee hoe ik moet zorgen dat het niet weer gebeurt, dus ik voel me helemaal klem zitten.
Dus net maar wat gezocht op ‘excuses’ in Google. En ook daar weer dat het begint met dat je iets fout gedaan hebt. En het eindigt weer met de belofte dat het niet weer zal gebeuren.
Dus wat nu?
Misschien toch maar beginnen met wat er fout is. En de fout die er wél is, die ik wél erken, is dat ik mijn moeder niet betaal wat haar toekomt. Dus daar kan en wil ik natuurlijk best excuses voor aanbieden. Heel graag zelfs, als dat haar zou helpen.
Alleen zie ik geen enkele kans om haar wél te betalen, behalve door een extra hypotheek op het huis of het huis te verkopen. En dat wil ik niet, dat voelt niet goed, dat lost volgens mij niets op, behalve voor mijn moeder en andere schuldeisers, op korte termijn.
Of door werk, inkomen te vinden. Maar ik zie ook geen enkele kans werk of inkomen te vinden zonder mezelf geweld aan te doen.
Dus ergens voert het terug op een conflict tussen mijn belangen en de belangen van de ander, in dit geval de belangen van mij moeder.
En ik lees nu net (weer) op Loesje dat excuses ook cultuurgebonden zijn. En dat Nederlanders excuses koppelen aan schuld. En dat je dus ook excuses aan kunt bieden zonder (direct) schuld te erkennen.
Maar ik ben dus wel schuldig, want ik maak keuzes die de situatie voor m’n moeder zeker erger maken. Dus hoe zit dat dan? Ik kies er niet voor om nauwelijks inkomen te hebben. Of niet te (willen) werken of zo. Voor m’n gevoel is me dat op de een of andere manier overkomen, kan ik daar niets aan doen.
Ah, en ik vindt nu iets op de site van Trouw, dat het gaat om verantwoordelijkheid nemen, niet schuldig zijn. Alleen opnieuw, ik ben zeker verantwoordelijk. En ook schuldig. Maar ik weet gewoon niet wat ik moet doen om mijn inkomenssituatie te verbeteren zonder mezelf geweld aan te doen. Of überhaupt zodanig te verbeteren om écht dingen te veranderen.