Het idee voor dit bericht gaat terug naar een paar weken geleden, toen ik het volgende met iemand besprak:

“Ik werk hard, maar ik heb het gevoel dat ik er niets voor terugkrijg. Daarom komt er eigenlijk niets meer uit m’n handen want ik voel geen enkele motivatie om iets te doen omdat ik het gevoel heb dat er ‘niets terug komt'”.

Gevolg van deze situatie was onder andere dat mijn ‘to do list’, zowel zakelijk als privé, steeds groter werd. Dat maakte mijn frustratie alleen maar groter.

Deze persoon gaf me heel goed advies: doe één ding tegelijk en beloon jezelf als je iets gedaan hebt, iets afgemaakt heb. Neem gewoon een kop koffie, neem even pauze, doe even iets wat je leuk vind.

Ik besloot het advies te volgen en al mijn zaken aan de kant te zetten en één ding tegelijk aan te pakken. Ook besloot ik rustpauzes in te lassen en niet verder vooruit te plannen dan één of twee dingen. Dit werkte in principe goed en de volgende dag was ik inderdaad weer aan het werk en maakte ik dingen volgens planning af.

Ik merk dat ik sindsdien wel tevredener omdat ik meer zie wat ik doe en omdat ik mezelf inderdaad beloon, soms gewoon met een schouderklopje of een tevreden gevoel. Toch zijn er dingen waar ik niet uit ben, want zakelijk gezien heb ik gewoon niet genoeg werk om van te kunnen leven. Verder heb ik nog steeds het gevoel dat mijn totale ‘to do list’ groter is dan wat ik aankan of waar ik tijd voor heb. Het tijdelijk parkeren van dingen door er niet aan te denken of er niet mee bezig te zijn geeft wel wat rust, maar lost misschien toch uiteindelijk niets op.

Een en ander blijft vragen bij me oproepen:

• Wie zegt dat ik voor m’n eigen inkomen moet zorgen?
• Waarom worden al die dingen die ik in huis of waar dan ook doe niet betaald?
• Hoe ga ik nu om met die dingen die ik nu ‘uit het zicht’ geparkeerd heb? Daar zijn toch dingen bij die in de toekomst best grote problemen kunnen veroorzaken.
• Wat is ‘gewoon leven’?
• Wie bepaalt deze dingen?