“Waar heb ik geleerd me nalatig, of ook kwetsend te gedragen en op een manier die intellectueel, emotioneel, lichamelijk, seksueel, of ook spiritueel schadelijk is?”
Nalatig herken ik direct, kwetsend en die andere dingen niet direct, maar ik kan me er iets bij voorstellen omdat ik het gevoel heb dat iedereen zich uiteindelijk van me af lijkt te keren.
Dus waar heb ik dat nalatige geleerd? MIsschien toen m’n moeder ons vroeg om haar tegen mijn vader te ‘verdedigen’ en ik niets kon doen? Ik kan me dat niet precies herinneren, maar als ik er zo over nadenk moet een moeder natuurlijk sterk zijn, sterker dan haar kinderen en niet haar kinderen vragen haar te helpen ‘tegen’ haar man. En ergens logisch natuurlijk dat ik me machteloos voelde, want zoals ik eerder vertelde kon ik niet tegen m’n vader op en ‘won’ hij altijd. En hij wint nog steeds altijd…
En ik kan me niet precies voorstellen hoe ik me kwetsend gedraag, maar ik begrijp nu dat dat in die ongevraagde adviezen zit die ik iedereen graag geef. Maar hoe dat nu intellectueel, emotioneel, lichamelijk of seksueel nu precies schadelijk is zie ik niet precies voor me, hoewel ik weet dat m’n partner emotioneel en ik denk ook seksueel erg lijdt onder mijn gedrag. Alleen hij zegt altijd dat dat komt door wie ik ben (en dat ik er dus niets aan kan doen), maar Codependents Anonymous zegt dat het gedrag is en dan kan ik er wel wat aan doen, hoewel, als het een ziekte, een verslaving is misschien weer niet.
Ah, ja, dat het emotioneel en seksueel schadelijk is herken ik, want dat is in ieder geval zo voor mezelf. En lichamelijk ook, omdat er gelegenheden zijn geweest waarin ik geweld toeliet.
En ja, ik voel me steeds machtelozer, maar dat is misschien de bedoeling van Stap één. Want ik zou niet weten hoe ik het anders zou moeten doen en ja, ik herken steeds meer de angst die de reden is dat ik dingen doe zoals ik ze doe. En naast die angst bijna altijd het ‘nee’ horen, met name van mijn partner en mijn moeder, maar ook van klanten en indirect van kennissen en vrienden die me gewoon achterlaten. Dus ja, als je bijna altijd ‘nee’ hoort, ook op dingen die voor je gevoel heel gewoon zijn, dan vraag je dus maar niet meer of je gaat er in ieder geval niet tegenin, je vraagt in ieder geval niet door.
En ja, het seksuele heeft denk ik altijd de boventoon gevoerd, want ik bedacht me gisteren of zo nog dat ik daar voor m’n gevoel ook in wat vreemde situaties waarin voor m’n gevoel het antwoord gewoon ja had moeten zijn, het antwoord nog steeds nee was. En als ik er nu zo over nadenk is dat funest voor je eigenwaarde, als je in het seksuele bijna altijd ‘nee’ hoort. En in de gevallen dat het ja was, was het alleen van de andere kant ja en van mijn kant nee.
Dus waar is dat nu allemaal begonnen, dat nalatige en mogelijk kwetsende? Met de ruzies tussen m’n vader en moeder waarvan ik weet dat ik daar ontzettend onder geleden heb, maar daar heb ik al heel lang niet bij stilgestaan. Of (ook) dat stille nee in mijn verliefdheden in mijn puberteit tot ver in m’n twintiger jaren? En was dat dan oorzaak of gevolg van het nee in m’n relaties? Ja, ik herken wel het ‘alles’ doen om m’n relaties in stand te houden, maar dat was (ook?) een beslissing die ik ooit gewoon als mens genomen heb, dat ik geloof in ‘tot de dood ons scheidt’. En daarin heb ik dus één keer gefaald en dat heeft me alleen maar veel vasthoudender gemaakt in m’n huidige relatie.
En natuurlijk weet ik ergens wel dat het beter kan, dat ik een betere relatie verdien dan die ik nu heb. Maar ondanks de problemen is mijn huidige partner wel trouw, ondanks dat hij er vaak over gedacht heeft om weg te gaan en dat ook een paar keer gedaan heeft. Maar hij kwam altijd terug en afgelopen week kreeg ik weer meer respect voor hem want hij doet ook van alles om het te laten werken, ondanks dat het tot nu toe niet goed werkt.
En nu wordt het allemaal even te veel en te privé, dus ik laat het nog maar eens even gewoon bezinken.