Een goed begin was mijn bericht gisteren misschien wel, maar het eindigde als een wat zeurderrig bericht geloof ik. Maar het onderwerp was dus wel erg serieus, want van de ideeën van Abraham Hicks heb ik dus geleerd dat alles, letterlijk alles alleen maar is omdat iemand het ooit een keer gedacht heeft. En realiteit is zijn dus alleen maar dingen die we geloven, dingen die we elkaar verteld hebben. En hoe meer ik daarover nadenk hoe meer ik me realiseer dat dat dus inderdaad waar is.
Want neem inderdaad iets als ‘geld’ of ‘schulden’, als ik even doorga over waar ik het gisteren over had, is dus alleen maar ‘geld’ of ‘schuld’ omdat we dat met elkaar hebben afgesproken. Want geld heeft alleen maar waarde omdat we dat samen afgesproken hebben, omdat we allemaal geloven dat ‘geld’ diensten van andere representeerd; of goederen die door anderen gemaakt zijn of in de toekomst gemaakt worden. Maar morgen zouden we dus heel iets anders kunnen afspreken, dat we alles wat we nodig hebben gewoon kunnen halen, gewoon kunnen vragen, zonder ‘geld’.
En ja, ik blijf maar over geld praten, onder andere omdat ik ‘niet genoeg’ heb, maar vooral omdat naar mijn idee het financiële systeem dat we met elkaar bedacht hebben niet goed meer werkt. En iedereen kan dat zien, want het is natuurlijk zot dat er mensen zijn die biljonair zijn en dat er mensen zijn die niet eens genoeg geld hebben over verdienen om in hun dagelijkse levensonderhoud te voorzien. En ik neem aan dat iedereen het erover eens is dat een biljonair niet een biljoen keer meer ‘waard’ is dan een bedelaar. Ik bedoel, we zijn allemaal mensen.
En nee, ik weet ook niet precies hoe we daar zouden moeten komen, bij wat ik in gedachten heb. Maar ik geloof nog steeds dat we met z’n allen meer diensten en goederen kunnen produceren dan wie dan ook ooit nodig zou hebben. Dus het probleem is niet meer ‘capaciteit’ of ‘arbeid’ zoals in gangbare economische theorieën, maar meer hoe we de juiste diensten en de juiste produkten bij de mensen krijgen die ze graag willen hebben.
Dus ja, ik geloof in communisme, communisme zoals dat voor zover ik weet ooit door Karl Marx bedacht is (en dus niet in totalitaire staten als de voormailge Sovjet Unie en het voormalige China en zo). En dat luie mensen dus niets doen? Dat is toch prima, want ik heb niet eens genoeg werk, en vele mensen met mij. En ik werk graag, zoals ik vandaag denk ik heb laten zien door zo’n beetje de hele dag aan de site van de Stichting SEMP te werken. Ja, voor niets. En de reden om m’n diensten aan te bieden was gewoon omdat ik iemand zag zwoegen om die site te updaten. En ja, nu ik er mee bezig ben heb ik best wel tweede gedachten, zoals dat m’n activiteiten als sponsor nieuwe klanten kunnen opleveren. Maar dat was zeker niet het oorspronkelijke idee en zeker niet m’n uitgangspunt. Die ideeën voeren alleen maar terug omdat ik voor m’n gevoel niet genoeg heb om te kunnen leven, niet eens genoeg om te kunnen overleven.
Maar zou ik het doen als er geen geld meer was? Vast wel, en misschien zelfs wel met meer enthousiasme.
En jij?