Een goed begin van een bericht bedenken elke dag is niet echt eenvoudig, zeker als je ook een andere blog schrijft. Toch bedenk ik me nu dat ik er op de een of andere manier in slaag bijna elke dag hier iets te schrijven. En ja, natuurlijk kom ik dan weer op de oorsprong van deze blog, dat mijn dagelijkse schrijven een ‘geven’ is voor iets wat ik graag wilde ontvangen. En ja, misschien moet ik maar gewoon een keer opschrijven wat dat was, wat ik graag wilde ontvangen. Dat was, voor zover ik me herinner, een bedrag van EUR 5,000.00, als lening, investering of gewoon gegeven. En ik kreeg dus EUR 1,000.00, en dat was ergens één van de dingen die het meeste indruk op me hebben gemaakt in m’n leven, ondanks dat ik me er ergens voor schaam, dat iemand mij EUR 1,000.00 gaf omdat ik het gevoel had niets meer te hebben, niet meer te weten hoe ik eten moest kopen en de dagelijkse dingen moest betalen, behalve door geld te lenen. Maar op dat moment wist ik het dus echt niet meer, want voor m’n gevoel had ik niets meer en wist ik absoluut niet meer wat ik moest doen. En het was gek, want zelfs m’n eigen moeder wist niet waar ik stond, dat ik echt niet meer wist wat ik moest doen. Maar die ene persoon had dus op de een of andere manier wel in de gaten waar ik stond, wat er aan de hand was. En ergens vind ik dat nog steeds gek, dat er niemand anders was die begreep, die hoorde wat ik ergens diep van binnen uitschreeuwde, zelfs m’n moeder niet.
En zo is dus deze blog ontstaan, dat is dus de reden dat ik elke dag schrijf, omdat ik mezelf toen beloofd heb dat ik, voor zover het mogelijk was en voor zover het goed voelt, elke dag zou schrijven. En dat heb ik dus gedaan, ondanks dat ik niet het hele bedrag van EUR 5,000.00 ontvangen had (en heb). Want dat soort beloftes neem ik serieus en ik vind dat ik dat deel dat ik zelf in de hand heb moet nakomen, ondanks dat er natuurlijk ook iets van ‘geven en nemen’ in zit en niet puur geven en ontvangen’, zoals het idealiter zou moeten zijn. Want ergens hoop ik natuurlijk toch dat die EUR 4,000.00 nog een keer komt, want dat kan ik nog steeds erg goed gebruiken, onder andere nu om in m’n grote gekke project te investeren.
En nee, ik ben er dus nog steeds niet in geslaagd om binnen de huidige ‘realiteit’ m’n eigen geld te verdienen, genoeg te verdienen om in mijn dagelijkse levensonderhoud te voorzien, en dat van m’n partner. En ja, natuurlijk woon ik nog steeds veel te duur, in een veel te groot huis waar je onder andere een hulp in de huishouding nodig hebt en een tuinman en zo. Maar ik ben nog steeds Nederlander en van duizend Euro in de maand zou ik hier net rond kunnen komen. En duizend Euro in de maand voor iemand met een academische opleiding en met uitgebreide werkervaring en nu bijna tien jaar ‘anything internet’ ervaring is toch niet teveel gevraagd? Of toch wel? Ja, blijkbaar wel, want dat lukt me dus nog steeds niet (goed), ondanks dat ik me, na advies van iemand, veel meer ben gaan richten op klanttevredenheid. En ja, dat heeft me inderdaad meer tevreden klanten opgeleverd. Maar helaas dus (nog) niet echt meer werk, echt meer klanten.
En ja, natuurlijk is ‘het huis verkopen’ de meest eenvoudige, meest voor de hand liggende oplossing om mijn directe financiële problemen op te lossen. Ik heb zelfs morgen een afspraak met iemand die mogelijk 35 miljoen peso voor het huis zou willen betalen. Dat is dus EUR 625.000,= of zo en dat is natuurlijk best veel geld. Maar nog steeds zie ik niet wat dat nu precies zou oplossen, behalve dat ik dan al m’n schulden zou kunnen afbetalen en best wel veel geld op de bank zou hebben. Want dan zou ik nog steeds geen inkomen hebben, ja misschien rente van de bank op het geld dat dus overblijft na aflossing van de schulden. En dan zou ik dus wel het huis kwijt zijn, het huis waar ik dus ‘alles’ in geïnvesteerd heb, het huis waarvan ik besloten heb dat ik graag wil dat het mijn thuis is en blijft voor de komende jaren, liefst totdat ik doodga. En niet omdat het groot is of zo, of omdat het op zo’n fantastische locatie staat. Maar gewoon omdat het mijn thuis is en omdat het dus de derde keer zou zijn dat ik m’n huis uit zou moeten of zou moeten verlaten omdat ik geen inkomen meer heb, of omdat ik, tegen m’n zin, verhuisd ben omdat ik m’n baan kwijt was.
En ja, natuurlijk denk ik daar over na. Natuurlijk is dat een oplossing voor m’n financiële problemen. Maar moet ik dan echt voor de derde keer ‘wegvluchten’ uit m’n huis van m’n thuis om financiële redenen? Dat is een grote stap, en ik heb me ergens voorgenomen dat als ik dat zou doen dat ik dan inderdaad zal stoppen met ‘mezelf’ te zijn. Dan ga ik in een hutje op het strand zitten of zo en leven van de rente en dus niets meer doen. Dan geef ik het dus op. Dan hoeft het van mij dus niet meer, het leven en zo. En in die situatie heeft mijn leven dus geen zin meer, voor m’n gevoel.
En ja, ik weet dat dat een keuze is. En er zijn altijd van die mooie spreekwoorden als ‘als God een deur dicht doet doet hij een raam open’ en zo. En natuurlijk is dat zo, natuurlijk kan ik ergens anders weer ‘een nieuw leven beginnen’. En natuurlijk is dat iets wat ‘de meeste mensen’ zouden doen.
Maar ergens voelt het dus niet goed, om voor de derde keer op te geven, weg te vluchten, van problemen, misschien van mezelf.
Dus vooralsnog blijf ik toch maar even zitten. Want als het huis dus weg is is het weg. En dan krijg ik het nooit meer terug. En inderdaad, geld is ergens maar geld. Maar dit huis is dus uniek. En het is dus wel m’n thuis. En dat geef ik dus maarzo niet op.
Begrijpen jullie me een beetje?