Vandaag de postbus weer eens leeggehaald. En dat mocht ook best wel, want dat was toch al weer even geleden dat dat gebeurd was. En ik was er wat bang voor, ja, ik ben nog steeds af en toe bang voor dat soort dingen, net als soms het lezen van m’n e-mail. En ja, er waren wat vreemde, wat vervelende dingen, of liever gezegd eigenlijk maar één, datgene wat me wat bang maakte deze keer. Maar het meeste was ‘gewone’ bureacratie, vooral van “De Losserhof” zoals ik het nog altijd in m’n hoofd heb, maar daarnaast vooral goede, fijne dingen, zoals kaartjes van vrienden en bekenden en twee brieven van m’n moeder.

Maar ergens was toch ook het ophalen een genot, zelfs toen het even duurde toen wat zaken opgezocht moesten worden en toen bleek dat ik moest betalen om drie hetzelfde lijkende brieven op te halen. En het ophalen was vooral een genot omdat ik nu vooral naar de mensen kijk die hun werk doen, dat ik nu mensen kan bedanken, zelfs als ze me dingen in rekening brengen waar ik niet om gevraagd heb enzo. Want waar ik me eerder aangevallen voelde door allerlei ‘oneerlijke’ of vervelende dingen zie ik nu meer mensen die gewoon hun best doen, hun werk doen en die, als je ze gewoon vriendelijk en als mens behandeld jou ook gewoon vriendelijk en als mens behandelen. En dat heb ik eigenlijk altijd denk ik wel gedaan, mensen groeten en zo, maar de laatste tijd laat ik me wat minder beïnvloeden door ‘vervelende dingen’ en doe ik meer m’n best gewoon die ander te zien, los van het proces.

En mijn bezoek aan het postkantoor was dus best een prettig bezoek, iets waar ik een goed gevoel aan overhield, ondanks dat ik eigenlijk haast had, dacht ik, ondanks dat het wat lang duurde en ondanks dat ik dingen moest betalen die ik niet snapte (maar dat snapt een Nederlander toch niet, hoe dat hier werkt). En die haast sloeg helemaal nergens op, want bij mijn volgende stop, het betalen van internet en telefoon, moest ik  best wel even wachten. Maar dat had ook weer een reden, een bijzonder goede, want juist toen ik aan de beurt was kwam het meisje, de vrouw terug die ooit een fout maakte waardoor we elkaar op de een of andere manier kennen. En die fout is dus weer een heel mooi voorbeeld dat ‘negatieve’ dingen heel positieve uitkomsten kunnen hebben, want anders hadden we elkaar nooit op deze manier gekend.

En dus kwam ik moe maar voldaan thuis na best wel een volle dag, wat angstig om de post te bekijken, dus morgen maar. Maar op de een of andere manier zei m’n gevoel dat ik toch die post maar open moest maken, en ja, dat was dus ook de goede actie.

En ja, nog steeds best wel moeilijk, alleen, of nee, niet moeilijk meer, gewoon alleen. Want mijn partner is weer eens vertrokken, en dit keer ook nog eens met het maandelijkse huishoudbudget en met de bedrijfschecks. Die checks kan ik toch niks mee zonder zijn handtekening, maar het maandelijkse budget is wat lastiger. Maar natuurlijk doet het vooral pijn dat hij die dingen niet ziet, mijn vooruitgang niet ziet of dat hij het gewoon niet kan zien, niet waardeert, mij niet waardeert. Maar hopelijk komt dat nog en kunnen we gelukkig samen verder leven.