Ja, toch nog steeds een enorm schuldgevoel. Dat ik zo laat m’n bed uit kom. Dat ik zo weinig tijd aan werk besteed. Dat ik het even allemaal niet meer weet. Dat ik bijna alle dingen die ‘moeten’ gewoon niet doe. Dat ik nog steeds niet aan de normen van de maatschappij voldoe. Dat ik nog steeds niet weet hoe ik nu ‘gewoon’ geld kan verdienen.

En het gekke is dat ik, als ik ergens in de dag ‘begin’, ik ‘gewoon’ dingen doe, ‘gewoon’ werk, ‘gewoon’ doorwerk. Alleen veel te laat naar ‘gewone’ normen. En uiteindelijk dus te weinig uren en te laat tijd voor tijd voor mezelf.

En toch voelde ik me gisteren en vandaag wat minder schuldig omdat ik inderdaad bedacht dat ik op de een of andere manier toch ‘ziek’ ben. Dat het me op de een of andere manier niet lukt. En dat ik ook niet precies aan anderen uit kan leggen hoe dat nu zit, zeker niet omdat ik enorm ambitieus ben en in principe heel veel energie heb. Rationeel begin ik trouwens wel zo’n beetje te begrijpen hoe het zit. Het heeft waarschijnlijk te maken dat mijn harde werken en goede bedoelingen nooit succesvol voor anderen geweest zijn, nog steeds niet, hoewel ik op dit moment wat klanten heb die volgens mij wel tevreden zijn met wat ik doe. Alleen blaas ik dat nu op de een of andere manier zelf op, door niet genoeg en niet tijdig genoeg te doen wat ik zou kunnen doen, wat ik eigenlijk zou willen doen.

Gek, zo’n patroon. En hoe kom je daar nu alleen uit? Want dat is het lastige, op de een of andere manier werkt het hetzelfde naar vrienden en bekenden, dus die ben ik ook verloren of veriles ik ook. En blijkbaar zijn er maar heel weinig mensen die zien wat er aan de hand is, hoe ik me voel, waarom het is zoals het is.

Maar toch, ik heb het gevoel dat het begint om te draaien, dat ik langzamerhand toch uit dit patroon begin te komen, hoe langzaam ook.