Vandaag was één van de zwartste dagen van m’n leven. En dat was vreemd, want op de een of andere manier heb ik het gevoel dat het diepste punt voorbij is en de laatste tijd komen er (weer) positieve dingen op me af, iets wat lang niet gebeurd was. En eigenlijk is er niet eens veel veranderd, was er niet echt een reden dat dingen gewoon niet wilden, gewoon niet meer wilden. Ja, er was een gesprek met een vriendin gisteren waarin aan de orde kwam dat ik voor dingen wegloop, waarbij ze aangaf dat het beter is om dingen, problemen te onderkennen, ze onder ogen te zien. En met m’n verstand ben ik het daar wel mee eens. Alleen is zoveel dat ik onder ogen moet zien, zoveel dingen die aangepakt, opgelost moeten worden. Zelfs te veel om één voor één aan te pakken en de berg kleiner te zien worden. De berg is gewoon te groot, gewoon te hoog.

En daarnaast die eenzaamheid. M’n partner is weg en ik heb nauwelijks vrienden. En iedereen is druk. En ik voel me gewoon teveel als ik naar mensen toega. Je moet het allemaal alleen doen lijkt het. En ook hier, rationeel weet ik dat dat niet waar is. Dat er heel veel mensen zijn die ook eenzaam zijn. Dat er heel veel mensen zijn die het wél op prijs zouden stellen als ik op bezoek zou gaan.

En ik weet ook dat er veel mensen zijn, wellicht de meerderheid van de wereldbevolking, die grotere problemen hebben dan ik, die (veel) minder goed af zijn dan ik. En ook dat de meeste mensen niet met hun problemen te koop lopen, dat je gewoon heel veel of de meeste dingen niet weet. Maar toch, vergeleken met betere tijden, vergeleken met andere periodes in m’n leven, ben ik toch ergens weer op de een of andere manier op een dieptepunt terecht gekomen. En toch, als ik zo om me heen kijk, slagen andere mensen er beter in tóch plezier te hebben, tóch leuke dingen te doen, tóch betere contacten te hebben.

Hoe zit dat nu? Of herkennen jullie jezelf toch ook in het bovenstaande en weet ik het alleen niet, weten anderen het niet? Of hebben de goede dingen die de laatste tijd op me afkomen gewoon tijd nodig? Tijd totdat ik het kan voelen?

En weet je wat het moeilijkste is? Ik dacht dat ik altijd m’n best deed, dat ik het goed deed, dat ik het beter deed dan gemiddeld. En ze zeggen dat je altijd meer terugkrijgt dan je geeft. Maar als ik kijk naar wat ik terugkrijg heb ik het toch heel anders gedaan dan ik dacht, moet ik het wel erg slecht gedaan hebben. Óf de goede dingen komen nog terug. Of ik verwacht gewoon te veel.

En teruglezend snap ik dat dit bericht wellicht toch als klagend overkomt, dat ik dit soort dingen beter privé kan opschrijven. Maar het voelt toch goed dat ik het opgeschreven heb. En teruglezen maakt ook dat ik me wat beter voel en wat beter weet wat te doen. Dus laat ik het maar gewoon zo.