Ik weet eigenlijk even niet wat iik hier moet schrijven nu. Eerste onderwerp wat me vandaag bezighield is dat ik nog steeds meestal of eigenlijk altijd met een rotgevoel wakker wordt, een gevoel dat me blokkeert uit bed te komen. En ik las een tijdje geleden dat dat wellicht toch iets van depressie, van depressief zijn is. En dat mensen die dat niet hebben dat niet snappen. Dat die gewoon dingen zeggen als ‘vort met de geit’ en ‘je wilskracht gebruiken’ en ‘discipline’ en ‘verander je gewoonte’ en zo.

Maar zo is het dus niet, in ieder geval niet voor mij. En het gekke is dat het de laatste tijd veel beter met me gaat. Dat ik het gevoel heb onderweg te zijn naar m’n doelen, dat m’n werk beter gaat omdat ik meer klanten heb, dat m’n relatie de goede kant op gaat, dat ik nog steeds hier in The Malasag House woon, één van mijn grootste wensen, hier blijven wonen en niet (gedwongen) ergens anders naartoe te gaan.

En al die dingen weet ik dus. En die weet ik ook ’s morgens als ik wakker wordt. Maar op de een of andere manier is er iets waardoor ik me rot voel als ik wakker wordt. En dat gevoel is zo sterk dat ik me er niet (direct) toe kan brengen op te staan. En dat kan dus uren duren. En dat maakt dus ook dat m’n dagen vaak relatief kort zijn omdat ik erg laat opsta. En nu ben ik een avondmens, m’n hele leven al geweest, dus dat maakt me niet zo heel veel uit als ik ’s avonds m’n dag wat langer maak. Maar toch, tot nu toe heb ik geen manier gevonden om sneller door dat rotgevoel heen te komen ’s morgens.

En ook nu ben ik wat gespannen, meer dan gemiddeld. Omdat er nog steeds wat heel belangrijke dingen in m’n leven zijn die dus niet goed zijn. En ja, de laatste tijd voel ik ook vaak dankbaarheid, meer dan ik ooit gevoeld heb. En ergens ben ik ook dankbaar, meer dankbaar dan ik dat rotgevoel heb.

Maar toch mist er dus iets, toch missen er wat dingen. En ja, dat zit me ergens toch heel erg dwars.