Een goed begin is voor mij toch nog steeds een lastige start van een bericht. En ik snap denk ik steeds beter waarom. En ik noemde laatst dat ik dacht dat ik gemiddeld gelukkig ben dan anderen. En dat kwam wat raar over op die ander. En ze kwam met dingen als ‘denk dan eens aan die mensen in gebieden met Ebola’. En ja, dat is best wel erg wat daar gebeurt. Maar het idee van mezelf vergelijken met mensen die het minder hebben dan ik kwam toch niet helemaal over. En natuurlijk ben ik bevoorrecht dat ik gezond ben, hoewel mijn rug de laatste tijd behoorlijk opspeelt en daar heb ik best wel last van. Wellicht ook meer dan gemiddeld dan het ongemak dat anderen van een vijftig jaar oud lichaam hebben, maar dat weet ik natuurlijk niet zeker. En natuurlijk heb ik meer opties dan veel anderen met geld en zo, omdat ik toch nog wel min of meer eigenaar van een heel mooi en groot huis ben. Maar geluk is volgens mij een gevoel en je kunt naar mijn idee niet zomaar zeggen dat als je ‘het beter hebt dan anderen’ je dan ook gelukkiger bent.
En verder ‘zeggen ze’ dat je jezelf niet met anderen moet vergelijken. En daar zit best wat in, maar volgens mij doe je dat als mens toch, hoe je het ook wendt of keert.
Maar goed, daar wilde ik het niet over hebben. Waar ik het wel over wil hebben is dat ik sinds een paar weken meedoe met een Coda meeting. En Coda is net zoiets als Anonieme Alcoholisten, maar dan voor mensen die codependent zijn. Of misschien met andere woorden, voor mensen die moeite hebben om ‘normale’ relaties met anderen te hebben, mensen die graag betere relaties met anderen willen.
En eigenlijk heb ik het al heel lang ‘gehad’ me zaken als psychologen en hokjes waar je als mens ingestopt wordt of waar je jezelf instopt. Maar goed, omdat ik me al heel lang best wel ongelukkig en anders voel ben ik toch op de een of andere manier door blijven zoeken in het zelfhulp gebeuren. En ook wel veel dingen gevonden en gelezen dat heel veel mensen natuurlijk dezelfde problemen en gevoelens hebben als ik. En deze site en mijn Napoleon Hill gedoe en zo zijn daar natuurlijk ook aan gerelateerd. En ergens is al mijn geschrijf natuurlijk ook een hulpvraag, een vraag om aandacht en zo. En dus volgens mij ook anders dan de site van de gemiddelde blogger, die vaak schrijft over leuke dingen als hobbies en zo of inderdaad dingen schrijft op het gebied van zelfhulp. En mijn geschrijf is volgens mij toch anders, hoewel dat ergens ook gewoon een keuze is en daar heeft natuurlijk niemand iets mee te maken.
Maar goed, ergens bleef dat begrip codependence dus toch hangen en op de een of andere manier kwam ik dus een maand of twee geleden op de site van Coda terecht. En ik stuurde dus een e-mail. En ik kreeg dus antwoord. En het bleek dat er naast gewone meetings waar je gewoon naartoe gaat ook Skype meetings zijn. En je kunt daar dus gewoon aan meedoen, mits je je natuurlijk aan de regels houdt. En ik dus toch maar gewoon een keer meegedaan, geluisterd, maar ik was niet erg serieus en had één keer zelfs gewoon de meeting op de speakers staan terwijl ik met andere dingen bezig was. En ik was wat tweeslachtig, want hoe kun je nu iets als gewoon hoe je je voelt, hoe je bent nu als ziekte, als verslaving beschouwen, zeker omdat er nooit een diagnose gesteld is dat er iets mis met mij is, ondanks dat ik diverse psychologen heb bezocht, vaak best wel voor lange tijd.
En het was dus allemaal erg eng en zo, want het programma is gebaseerd op het programma van Anonieme Alcoholisten en daar hoor ik absoluut niet in thuis. Want ik ben niet ziek, niet verslaafd. Of toch wel?
Want ik merk dus dat de meeste mensen zich van me afkeren na kortere of langere tijd. En dat bleek vooral in werk, waarbij ik meestal na kortere of langere tijd te horen kreeg dat ik niet voldeed, dat ik niet goed functioneerde. En dat sloeg voor m’n gevoel nergens op, want ik heb altijd keihard gewerkt, voor zover ik weet zelfs meer dan gemiddeld. Dat was achteraf zelfs één van de redenen waarom mijn eerste partner bij me wegging. En ja, die klaagde altijd dat ik ‘zeurde’, iets wat ik absoluut niet begreep.
Alleen met m’n nieuwe partner kreeg ik dus dezelfde problemen. Die klaagde dus ook over allerlei dingen die ik niet kon plaatsen, waar ik niets van begreep. En dat doet hij nog steeds. En natuurlijk zijn er in een relatie altijd twee partijen, maar toch, het zet je aan het denken als dingen voor de tweede keer op dezelfde manier misgaan. En ik merkte en merk dus ook hier dat mensen bij me weggingen, klanten, personeel, mensen die ik had leren kennen en graag als vriend of vriendin had gehad. En m’n huidige partner noemde de laatste jaren ook vaak dat ik (geestelijk) ziek was. Terwijl ik over hem hetzelfde idee had.
En ik las en lees dus steeds meer dat codependence een ziekte, een verslaving is. En ik weet dat ik heel veel codependent gedrag vertoon als ik de literatuur daarover lees. En dat ik de meeste vragen die antwoord geven of je codependent dus met ‘ja’ beantwoord. En dat de dingen die gelezen worden in de bijeenkomsten dus wel erg eng herkenbaar zijn.
Dus een ziekte, een verslaving als alcoholisme? En dat je daar dus nooit meer vanaf komt? Daar heb ik dus (nog) geen antwoord op, voor zover daar al een antwoord op zou zijn. Maar serieus, ja, dat begin ik dus steeds meer te geloven. En dat mensen die codependent zijn of codependent gedrag vertonen zich meer, veel meer dan gemiddeld ongelukkig voelen? Ja, dat begin ik ook steeds meer te geloven. Want ik kan in mijn omgeving maar niet bevestigd krijgen dat anderen zich net zo ongelukkig voelen als ik. En ik krijg het dus nu in de literatuur en van anderen die zich ook herkennen in het begrip codependent wel bevestigd dat codependent gedrag veel leed, veel lijden veroorzaakt, niet alleen voor de omgeving, maar ook voor de persoon zelf.
Maar wel eng hoor, iets zeggen als ‘ik ben codependent’ net als ‘ik ben alcoholist’. Dat is best wel een stap, maar hopelijk een stap op weg naar genezing, naar betere relaties met mezelf en anderen.