“Hoe wist ik dat ik nooit over de familiegeheimen mocht vertellen, en met welke reden?”
Dit herken ik niet vanuit m’n jeugd want ik kan me niets herinneren over familiegeheimen, hoewel, nu ik dit opschrijf was er wél een familiegeheim, namelijk dat één van m’n ooms het kind was van waarschijnlijk een oom en een tante van me die broer en zus waren, een broer en een zus van mijn vader. En dat vond ik gek, want dat soort dingen gebeuren toch gewoon? Dat hoef je toch niet geheim te houden? En wellicht wist iedereen toch wel zo’n beetje hoe het zat, hoewel ik er nooit achter ben gekomen hoe het nu precies zat, wie nu de vader en moeder van oom Gerard waren. En volgens mijn ouders wisten zij het ook niet, maar nu ik dit zo opschrijf begin ik me dat af te vragen.
En ik weet uit een familieopstelling dat er een groot geheim in onze familie moet zijn, maar het was niet het geheim van oom Gerard. En ik heb nooit kunnen achterhalen wat het geweest is, maar voor m’n gevoel moet het met moord te maken hebben gehad. Of een ongeluk waarbij iemand doodging, maar dan wel een ongeluk met schuld, waarbij iemand grote schuld had. En ik ben heel gevoelig voor schuld en het is toen niet volledig uitgewerkt in die bijeenkomst, dus wellicht verstandig om daar nog eens naar te kijken, dat verder uit te werken,
Maar uit m’n eigen gezin, het gezin waarin ik ben opgegroeid kan ik me niets herinneren van geheimen die niet (buiten het gezin) verteld mochten worden, behalve dan weer het geheim van m’n eigen homoseksualiteit.
Recent ken ik wel het idee van m’n partner, die me lange tijd overtuigd heeft om problemen in onze relatie, met name gerelateerd aan zijn slechte, onacceptabele gedrag, binnen onze relatie te houden. En dat heb ik dan ook heel lang gedaan. En recent vroeg hij het me weer, hoewel hij nu wel aangaf dat het goed is als ik met goede vrienden over problemen in onze relatie praat.
En ja, daar gebruikt hij altijd mijn verleden en het daaraan gekoppelde gebrek aan sociale vaardigheden. En daar kan ik dus nog steeds niks mee, want met mensen die ik gewoon zelf ken heb ik meestal geen problemen, hoewel bijvoorbeeld klanten wel vaak op een voor mij onbegrijpelijke manier vertrekken. Maar op feestjes en zo, als ik gewoon mezelf ben, heb ik niet het gevoel dat ik nu zo sociaal ‘onvaardig’ ben.
En dat is dus het lastige, want ik hoor al deze dingen dus indirect, de laatste jaren meestal via m’n partner, en eigenlijk nooit direct. Dus ik weet niet precies wat ik daarmee moet. En nee, ik houd er meestal niet van om over koetjes en kalfjes te praten, maar daar is toch niks mis mee?
Maar wacht even, Lee’s slechte en onacceptabele gedrag hield ik ook voor me zonder dat hij me had gevraagd het binnen onze relatie te houden. Dus dat gaat verder terug dan mijn huidige relatie. Maar met m’n ex-partner kan ik me ook niks ‘geheims’ herinneren.
Dus gaat het allemaal terug naar die homoseksualiteit waar ik niet over ‘kon’ praten in m’n tienertijd? Of naar dingen die ik op de een of andere manier van (onbekende) familieleden heb overgenomen?
Geen idee, maar wel goed om deze vragen gewoon hier uit te werken, want dan kan m’n onderbewuste er mee aan de slag en kan ik het misschien nog eens teruglezen.
Dank je wel voor het lezen.