Vandaag was ons jaarlijkse kinderkerstfeest voor de kinderen hier in de buurt en zoals eigenlijk de laatste jaren elk jaar was ik daar heel tweeslachtig over. Want ja, die kinderen hebben het veel slechter dan ik en die gun ik natuurlijk hun jaarlijkse kerstfeest met spelletjes en cadeautjes en een kerstmaaltijd. Alleen zoals jullie weten heb ik de laatste jaren geen of nauwelijks inkomen gehad, in ieder geval niet voldoende om in m’n eigen levensonderhoud te voorzien en dan is het toch wel vreemd om meer dan duizend Euro via je bankrekening voorbij te zien komen voor ‘mensen die het minder hebben dan jij’ terwijl je zelf niet eens aan je eigen verplichtingen kunt voldoen.
En het vreemdste vind ik dus dat mensen wel geld willen geven, veel geld zelfs, voor ‘arme kinderen in de Filipijnen die het zo moeilijk hebben’ en niet voor ‘Guus Ellenkamp die niet helemaal snapt waarom hij nu niet voldoende geld kan verdienen als intelligent persoon en afgestudeerd ingenieur’.
En natuurlijk woon ik nog steeds in dat grote huis en leef ik een leven dat ver uitgaat boven wat ik me volgens mijn inkomen kan permitteren. En inderdaad een veel beter leven dan het leven van die kinderen en hun ouders en zo. Maar niet van harte en erg gefrustreerd waarom mensen mijn diensten niet afnemen tegen een fatsoenlijke vergoeding voor wat ik denk dat ik waard ben, voor waar ik voor gestudeerd heb, voor mijn ervaring en zo.
En ergens ben ik heel erg blij dat ik ervaren heb en nog steeds ervaar hoe het voelt als er niet voldoende geld binnenkomt, als je niet weet waar je het geld voor je dagelijkse levensonderhoud vandaan moet halen. Want ik snap nu dus steeds beter waarom mensen het opgeven, waarom het mensen op een gegeven moment niet meer uitmaakt waar het geld vandaan komt. Want ik heb dus het grootste leven voor m’n gevoel heel erg m’n best gedaan om ‘geld te verdienen’ en zelfs hier via m’n bedrijf anderen geld laten verdienen. En op de een of andere maneir lukt dat dus niet, of lukt dat in ieder geval niet volgens de standaarden waar ik mee opgegroeid ben, waar ik mee opgevoed ben.
En opnieuw, het is natuurlijk heel makkelijk om te zeggen dat ik dat grote huis maar moet verkopen. En ja, los van allerlei praktische problemen, dan is er misschien iets van honderd- of honderdvijftigduizend Euro kapitaal. En ja, als ik, als we, ergens anders in een klein huis gaan wonen zijn de vaste lasten inderdaad waarschijnlijk drie honderd Euro per maand minder of zo. Maar lost dat dan wezenlijk iets op? Dat geloof ik nog steeds niet, want mijn, ons, probleem is inkomen en niet kapitaal. En nogmaals, met zo’n duizend Euro in de maand kunnen we ook in dit grote huis denk ik net rondkomen. En duizend Euro per maand is naar mijn idee voor een afgestudeerd ingenieur uit Nederland, zelfs in de Filipijnen, niet een onmogelijk inkomen. Duiziend Euro per maand klinkt voor mij nog steeds als een heel goed haalbaar inkomen voor iemand als ik.
En op de een of andere manier lukt dat dus nog steeds niet goed. En het heeft vast met mijn persoonlijkheid te maken. Maar als dat zo is, wat dan? Mag ik dan niet een fatsoenlijk leven leiden? Mijn moeder heeft in haar leven ook nauwelijks gewerkt, en haar twee zussen ook niet. Maar ja, die hebben een redelijk goed of een goed pensioen van hun echtgenoten. En dat mag dus wel? Dat is dus wel geaccepteerd?
En ja, het is mijn verantwoordelijkheid als volwassene om voor mezelf te zorgen hoor ik steeds. En ja, volgens de gangbare regels, volgens de regels waarmee ik ben opgegroeid klopt dat dus. Maar hoe zit het dan met die kinderen hier? En met hun ouders? Gelden daar die regels opeens niet? Want voor die kinderen is dus wél geld beschikbaar. En hoe zit het dan met al die andere mensen die er om de een of andere reden niet in slagen om fatsoenlijk in hun levensonderhoud te voorzien? En wat voor reden dat ook is, verdienen die mensen niet ook een fatsoenlijk leven met voldoende eten en wat geld voor uitgaan of misschien zelfs vakantie en zo?
En ja, er zijn vast mensen in deze wereld die lui zijn, die niet willen werken en zo. Maar volgens mij zijn er veel meer mensen, voldoende mensen, die wél willen werken en is er dus voldoende capaciteit in de wereld om alle werk wat maar gevraagd wordt, alle werk dat nodig is, te doen.
En nee, ik heb (nog) geen antwoorden hoe het allemaal wel moet, hoe we dingen financieel, materieel beter kunnen verdelen. Maar ik denk dat de meeste mensen net als ik gewoon zoeken naar zin in het leven en graag allerlei dingen voor anderen doen, graag willen werken. En dat heeft naar mijn idee niets te maken met wat die mensen nodig hebben, graag willen. Ergens staan die dingen gewoon los van elkaar en het is gewoon wat we elkaar in de loop van de tijd hebben wijsgemaakt dat je de tering naar de nering moet zetten en zo.
En dat geloven we dus allemaal, maar het is gewoon iets wat we geloven, gewoon een geloof wat we continu in de praktijk brengen, gewoon een geloof dat iedereen gelooft. Maar het is dus geen absolute waarheid en ik geloof dat er andere manieren zijn om gelukkig te zijn en om materiële dingen, nodig of niet, te verdelen.
Wie denkt mee? Ik zie jullie commentaar met belangstelling tegemoet.