Ik wil Inspiration for Success iets nieuws laten zijn, geen kopie van andere inspirererende websites en blogs. En één van de de dingen die ik gisteren of een paar dagen geleden bedacht was om een soort top tien inspirerende blogs te maken. Een top tien die ik later veranderde in top tien inspirerende sites. En bij mijn zoektocht naar ‘top tien inpirerende blogs en sites’ kwam ik op de blog van Heidi Cave terecht. En via die site kwam ik op een pagina terecht met de eerste pagina’s van haar boek: Fancy Feet.
En in mijn zoektocht naar top tien inspirerende blogs of sites kwamen verschillende gedachten bij me op. De eerste was dat heel veel blogs en sites gemaakt zijn door mensen die in een diep dal zaten. En daar dus uitgekomen zijn. En de tweede dat heel veel mensen dat soort succesverhalen blijkbaar inspirerend vinden. En ik worstel daar dus mee, want ik ben mijn blog, mijn sites ook op die manier begonnen. Maar op de een of andere manier heb ik niet de positieve instelling die al die succesvolle bloggers wel hebben. En op de een of andere manier ben ik niet succesvol, in ieder geval niet snel. En deze blog heet nog wel op weg naar succes, of in ieder geval zo heette hij. En de laatste tijd ben ik daar helemaal het gevoel bij kwijt. Nog steeds lijkt bijna niets te werken in m’n leven, komt er bijna niets terug. En ja, dan hoor ik weer dat eerst geven en dan ontvang je vanzelf dingen, en wat je zaait zal je ook oogsten. Nou, dat zal allemaal best, maar ik ben nu vijftig en heb nog niet het gevoel dat ik erg succesvol ben. Maar misschien dat toch geduld nog steeds wat op z’n plaats is.
Oh ja, en veel van die succesvolle bloggers hebben bijna allemaal of allemaal een boek geschreven. En veel succesvolle websites die op internet (financieel) succesvol zijn hebben allemaal een gratis e-book of zoiets. En nu ik dat zo opschrijf is mijn dagelijkse inspirerende quote daar een equivalent van, maar tot nu toe werkt dat nog steeds niet. En tot nu toe heb ik nog steeds besloten om niet ‘standaard commercieel’ te gaan omdat ik inderdaad eerst wil geven en vanzelf terug wil ontvangen. Dus geen gratis e-book en geen pop-up die vraagt om je e-mail adres (om dan dagelijks of wekelijks een e-mail te kunnen sturen (als promotie)).
Maar goed, daar wilde ik het eigenlijk niet over hebben, want zojuist toen ik op de bank lag na te denken dacht ik natuurlijk aan m’n eigen ongeluk van een paar jaar geleden waarbij ik op een haar na dood was, of verlamd, waarbij dat laatste voor mijn gevoel nog erger was dan dood. En het verhaal van Heidi Cave, het verhaal in het begin van het boek deed me natuurlijk denken aan toen ik wakker werd, of in ieder geval het gevoel dat ik wakker werd direct, of eigenlijk een paar dagen na m’n ongeluk, dat weet ik dus niet precies. En die herinneringen zijn nu wat vager dan een tijd geleden, maar ik herinner me nog dat ik dood wilde, of dat ik in ieder geval niet meer wilde leven omdat ik me zo naar voelde. Ik zag dingen op de muur rondzweven en voelde me gewoon naar, zo naar dat ik gewoon wilde dat het wegging, dat het afgelopen was. En ik herinner me dat ik op de een of andere manier om Lee vroeg, om mijn partner vroeg, ergens midden in de nacht. En dat ik volgens mij ook vroeg hij wilde dat het wegging. Maar dat gebeurde dus niet, op de een of andere manier bleef ik dus leven, moest ik blijven leven. En daar worstel ik nog steeds mee, want voor m’n gevoel is er sindsdien eigenlijk niets veranderd, heb ik eigenlijk niets bijgedragen tot de wereld, tenminste niet in de zin van verantwoordelijkheid nemen voor je eigen leven, je eigen geld, je eigen inkomen verdienen. En ik kom er steeds meer achter dat op de een of andere manier alles om geld draait, dat je als mens dus niet goed bent of zo als je geen geld hebt of geen geld verdiend.
En wat dat betreft vind ik de wereld erg vreemd in elkaar zitten, want na mijn ongeluk werd dus alles gedaan om me in leven te houden. En in het verhaal van Heidi Cave en heel veel andere mensen en in allerlei andere situaties zie ik hetzelfde: als een mens fysiek zwaar gewond is of in nood zit door een natuurramp of zo wordt er door iedereen van alles gedaan om die mens in leven te houden of om hem te helpen een nieuw leven op te bouwen. Maar als een individu of een gezin niet goed weet of geen kans ziet om in eigen levensonderhoud te voorzien, laat staan om te genieten van het leven, dan is daar dus niets voor, in ieder geval niets positiefs. Dat klopt toch ergens niet? Ik dacht daar vandaag nog verder over naar aanleiding van het feit dat een vriendin van ons een paar dagen met familie naar Hong Kong gaat, naar Disneyland zelfs. En ja, ik heb die tijd ook gehad dat ik van alles kon doen, inclusief de wereld zien in lange verre vakanties. En is zij of is haar familie nu beter dan ik? En ben ik of is zij nu beter dan de mensen hier in de buurt die bijna niets hebben?
En ja, ik mis dat heel erg, die vakanties en in principe de dingen te kunnen doen die ik graag wil, waar ik plezier in heb, die me blij maken. En zoals ik wel vaker geschreven heb, het hebben van een auto. En dat laatste vooral omdat ik dan beter in staat ben vrienden te bezoeken, maar ook omdat het veel veiliger is dan de scooter die we nu hebben, of Jeepneys en waarschijnlijk ook veiliger dan een taxi.
En ja, nog steeds meer schulden maken en dan mijn partner verwijten dat hij ‘gewone’ dingen koopt. En ja, hij is een ‘big spender’, maar ook daar, wie ben ik om daar kritiek op te hebben? Dat zijn toch ook alleen maar negatieve gedachten, gedachten als ‘dat kunnen we eigenlijk niet betalen’ en ‘weet je wel dat we op deze manier steeds meer schulden krijgen’? Dat is toch geen leven, de dingen die ik in m’n jeugd, in m’n opvoeding geleerd heb? Dingen als ‘de tering naar de nering zetten’? Maar als er dan nauwelijks of geen ‘nering’ is, wat moet je dan? Als je het gevoel hebt dat niemand de dingen wil hebben die je doet of die je te geven hebt? En het zijn volgens mij veel mensen die in een dergelijke situatie zitten. En die daar dus ook in principe niets aan kunnen doen. Want ik begin zo langzamerhand te geloven dat het wel erg simpel gedacht is dat je je eigen leven volledig in de hand hebt. Ja, je hebt je eigen keuzes in de hand, zoals ik vandaag besloot om te reageren van dat is een mooi ding dat je gekocht hebt in plaats van je weet dat we dat niet kunnen betalen. En het roept een enorm schuldgevoel bij me op en dingen als dat ik het allemaal maar laat gebeuren en dat ik grenzen moet stellen en dat ik mijn partner veel te veel verwen. En ja, ergens klopt er iets niet in mijn redeneringen en laat ik teveel over me heen lopen. Maar ergens kloppen dus die normen en waarden ook niet en zijn ook maar gewoon bedenksels van mensen en geen absolute waarheid.
En daar ben ik naar op zoek, naar een systeem waar iedereen dus voldoende te eten heeft en leuke dingen kan doen en op vakantie kan gaan als hij of zij wil. En technisch kunnen we dat en ik zag dat weer bevestigd in de motorfietswinkel waar ik vandaag was. En in de twee andere motorfietswinkels in hetzelfde gebouw: er zijn motorfietsen genoeg, maar er is niet genoeg geld bij de mensen om ze te kunnen kopen. En geld kun je niet eten, maar op motorfietsen kun je wel rijden, daarmee kun je dus wel vrienden bezoeken en mensen blijmaken. En er staan dus ik weet niet hoeveel niet betaalde motorfietsen die in beslag genomen zijn of zo in die winkels. En nieuwe motorfietsen komen dus met vrachtwagens tegelijk binnen. En ergens doen we dus als mensheid niet goed, ergens kunnen we het beter doen, kunnen we dingen beter verdelen.
Want dat er in 2013, en dus ook in 2014 mensen zijn die niet eens voldoende te eten hebben vind ik schandalig. Daarvoor moeten we ons als mensheid diep schamen, want ik ben er van overtuigd dat we de kennis en middelen hebben om alle mensen op de wereld van voldoende eten te voorzien. Maar we kunnen dus veel meer, want we kunnen dus veel meer motorfietsen produceren dan dat er mensen zijn die ze gebruiken.
Het is dus alleen een kwestie van verdelen. En hoe weet ik niet precies, maar dat het beter kan weet ik wel. En mede daarom ook deze blog, want met z’n allen kunnen we het dus wél realiseren.
Ik zie jullie ideeën dus graag tegemoet en als je dus iets hebt wat je niet gebruikt zou je dus kunnen beginnen dat te geven aan iemand die het misschien graag zou willen hebben of gebruiken.
En ja, als mijn ideeën op de een of andere manier iets kunnen bijdragen aan het welzijn en aan de welvaart in de wereld dan is het overleven van mijn ongeluk misschien toch goed geweest. Maar op dit moment voelt het dus niet zo, voel ik me alleen maar schuldig omdat ik meer geld gebruik dan ik ‘verdien’. En dat slaat dus ook nergens op, want net als iedereen doe ik ook maar gewoon m’n best.