Ja, even klagen. En toen ik net ‘nieuw bericht’ aanklikte bedacht ik me dat ik best reden heb om te klagen. En ja, ik weet best dat ik bepaalde dingen kies, bepaalde keuzes maak, onder andere de keuze dat ik hier graag wil blijven wonen, graag wil blijven wonen waar ik nu woon. En dat is niet eens omdat dit nu toevallig een groot huis is of zo of mijn droomhuis was, maar vooral omdat ik deze keer nu eens niet gedwongen wil verhuizen. En wellicht is het zo dat veel mensen of de meeste mensen verhuizen omdat het ‘moet’, maar misschien ook niet. Misschien verhuizen veel of de meeste mensen omdat ze een betere baan of een beter huis hebben gevonden. Nu ik dit opschrijf bedenk ik me trouwens dat ik dat ook twee, of misschien drie keer gedaan heb. Maar terugkijkend heb ik toch het gevoel dat de meeste verhuizingen gedwongen waren.

Gek dat ik dat gevoel heb nu ik dit zo opschrijf, want het is niet de werkelijkheid. Verhuizen naar de Vechtlaan was een keuze, was een verbetering, was iets moois. En verhuizen naar The Malasag House was dat ook. Maar in deze beide gevallen eindigde het in iets naars, in iets negatiefs, hoewel ik nog steeds in The Malasag House woon. En misschien is dat ook de reden dat ik hier niet weg wil, dat ik hier niet weg wil omdat ik niet wil herhalen wat er gebeurde toen ik aan de Vechtlaan woonde. En niet wil herhalen wat er gebeurde toen ik aan de Claudiuslaan woonde. Dit zou inderdaad de derde keer zijn dat ik ‘moet’ verhuizen, weg moet van een plek die m’n thuis is. En nu ik dat zo opschrijf is het dus misschien niet zo gek dat ik hier niet weg wil. Want voor een derde keer verhuizen van een plek die je thuis is, een derde gedwongen verhuizing is misschien toch meer dan wat de meeste mensen meemaken.

En hetzelfde geldt misschien voor werk. Dit zou de vierde keer zijn dat ik gedwongen ander werk zou moeten vinden, zou moeten doen. En hoeveel mensen maken dat mee, voor de vierde keer niet op prijs gesteld worden voor wat je doet terwijl je het leuk vind wat je doet, terwijl je erg je best doet, terwijl je hard werkt?

En ja, natuurlijk ligt het aan mij. Natuurlijk moet ik iets veranderen. Dat is natuurlijk waar. Rationeel gezien zeker.

Maar vraagt succes nu echt zóveel van mensen? Is een wat rustiger leven nu zoveel gevraagd? Gewoon werk doen wat je leuk vind, wat je eigenlijk met passie doet en daar gewoon voor gewaardeerd worden, gewoon voor betaald worden? Ik heb maar zo’n EUR 1.000,= per maand nodig en is dat nu zoveel voor het werk wat ik doe, voor wat ik leuk vind: web development, programmeren. En misschien weer m’n bedrijf opbouwen met personeel?

Nee, dit had ik nooit gedacht toen ik jong was, toen ik studeerde. En nee, blijkbaar is afgestudeerd ingenieur zijn niet genoeg om te kunnen leven in deze wereld, de wereld van 2013. En ook de werkwereld, de zakenwereld waar ik eerder in leefde.

Ja, ik weet dat ik klaag. En ik weet, terugkijkend, ook dat ik veel gehad heb. Maar waarom niet nu, waarom niet nu nu ik zoveel meer weet, zoveel meer geleerd heb. Is nu echt dat ene dingetje dat ik mis, iets met sociale vaardigheden, iets met mensen, nu zo slecht dat ik niet een ‘gewoon’ leven mag leiden, niet gewoon iets van EUR 1.000,= per maand mag verdienen?

Blijkbaar.