“Waar en wanneer heb ik geleerd dat het vermijden van andere mensen veiliger was dan betrokken te zijn?”
Ja, vermijden van andere mensen. Doe ik dat? Ja, soms, of misschien wel vaak. ‘Veliger dan betrokken zijn’ kan ik zo even niks mee, behalve dat ‘betrokken’ bij mij iets oproept van ‘moeten’, iets voor andere moeten doen. Hé, en daar is dus ergens die codepence weer. En vermijden doe ik vaak omdat ik het gevoel heb dat ik sociaal moet zijn, en dat betekent voor mij blij zijn, vrolijk zijn, gelukkig zijn, meedoen met allerlei gepraat over niets. En daar houd ik helemaal niet van, van ‘smalltalk‘. En ik ben al jaren niet blij omdat ik in werk en carrière niet geslaagd ben en al bijna vijftien jaar geen goed inkomen heb. En omdat m’n partner al jaren niet meer met me wil vrijen. En dat is gewoon kut als je dingen niet meer kunt die je eerder wel deed, alleen maar omdat je niet goed genoeg bent in werk. En ook erg moeilijk als je je partner niet begrijpt die zegt dat hij geen seksueel contact kan hebben als hij daar emotioneel geen gevoel bij heeft. Maar ik moet me dus altijd maar aanpassen en mijn seksuele behoefte maar aan de kant schuiven. En nee, natuurlijk wil ik geen seks met iemand die dat niet wil, dus hoe kom je daar uit als je zelf wat anders in elkaar hebt en wel positieve emoties voelt bij persoon? Dus nee, als twee van de belangrijkste dingen in je leven al jaren niet goed zijn, hoe moet je dan blij meedoen met feestjes en zo? En altijd over dat soort dingen praten, want natuurlijk komt dat er toch ergens een keer uit, natuurlijk dat mensen dan bij je wegblijven. Iets van ‘heb je hem weer met z’n problemen, hij woont toch in zo’n groot huis’?
En ik vermijd mensen omdat ik me schuldig voel als ik iets gedaan heb wat niet goed is en met hun te maken heeft.
Dus waar heb ik dat nou geleerd, om niet mezelf te zijn, ook op feestjes en ook als ik iets fout heb gedaan gerelateerd aan een ander? En ja, het is zeker veiliger andere mensen te vermijden, want bijvoorbeeld een partner die boos wordt en dingen kapot maakt en me voor mijn gevoel straft door dagen of zelfs weken niet met me te praten, dat vermijd je graag. Dat is inderdaad veel veiliger dan betrokken zijn. En als je al jaren ‘nee’ hoort, al dan niet verbaal, als je gewoon wilt vrijen, gewoon wat plezier wilt maken, want volgens mij is seks bedoeld voor plezier. En naar mijn idee kan het juist helpen om een relatie te verbeteren of in stand te houden in plaats van omgekeerd.
En ja, natuurlijk vermijd ik het om daar met andere mensen over te praten. Want ik heb gemerkt dat ze met werk toch niet helpen en seks is natuurlijk iets wat ik liever binnen m’n relatie houd. Ah, ja, en als ik met anderen over relatiedingen praat wordt ik weer ‘gestraft’ door m’n partner, dus natuurlijk houd ik dan m’n mond maar liever dicht, ook al omdat hij het toch ‘altijd’ hoort als ik iemand iets verteld heb, als ik iets gedeeld heb waar hij het niet mee eens is.
Maar ik merk dat ik dat ‘betrokken zijn’ niet goed kan plaatsen. Want natuurlijk ben ik betrokken bij m’n partner als hij zodanig veel moeite heeft me mij of met dingen of met de relatie als hem dat volledig blokkeert om te vrijen. Alleen zijn al die dingen altijd mijn schuld en heeft hij er part nog deel aan en is zeker niet de oorzaak, nog niet voor 1% of zo.
En dan loop ik dus klem, want ik heb dingen geleerd als waar er twee vechten hebben er twee schuld. En in mijn relatie heb ik het dus altijd gedaan (zelfs als ik het gedaan heb :)). En daar loop ik ook nu weer mee vast, want al dat gedoe over codepence bevestigd dat dus. Ik ben dus degene die verkeerd, codepent gedrag vertoon. En daar wordt ik zo moe van, dat ik altijd degene ben die het fout doe en dat ik dus moet veranderen en dat anderen altijd met hun gedrag wegkomen, of dat nu goed of fout is. En dan zeggen ze ook nog dat je je eerst op de ander moet richten. Nou vraag ik je. Dat heb ik m’n hele leven proberen te doen en ‘iedereen’ zegt dat als je dingen geeft die in het algemeen in veelvoud terugkomen. Nou, dan is de hoeveelheid shit die ik in m’n leven gegeven heb dus enorm geweest, want ik wist niet dat er zoveel bagger in de wereld terug kon komen bij één mens, ik dus. Dan kan ik me dus ook maar beter stilhouden en afsluiten, dan komt er in ieder geval niet zoveel ellende terug.
En nu raak ik blijkbaar iets, met dit laatste zinnetje, want nu begin ik te huilen.
Dus ja, misschien houd ik me dus vooral maar stil om te voorkomen dat er zo min mogelijk terugkomt. Ja, logisch dat ik andere mensen vermijd en zorg niet betrokken te zijn. Want mijn ervaring is dat dat alleen maar ellende veroorzaakt, in ieder geval in mijn leven.
Maar waar heb ik dat nu geleerd? En wanneer? Ik weet dat ik in m’n eerste baan, bij Power-Packer Europa B.V. ontzettend m’n best deed en dat het nooit(?) goed genoeg was. Ik werd uiteindelijk zelfs op een hele nare manier ontslagen. En ja, achteraf begrijp ik beter wat er gebeurd is dan op het moment zelf, maar toch is dat één van de ingrijpendste gebeurtenissen in m’n leven geweest. Als je zó je best doet en als dank wordt je er gewoon op een hele nare manier uitgegooid, dat is erg hard en erg moeilijk om mee om te gaan, zeker op die leeftijd en met mijn karakter. Dus ja, logisch dat ik na die tijd altijd bang was en wellicht mensen en (noodzakelijke) conflicten vermeed, in ieder geval op een foute manier.
En ja, als je op de middelbare school verliefd wordt op andere jongens en het (stille) antwoord is altijd ‘nee’. Ja, dat is hard. Onmenselijk hard bedenk ik nu, voor iemand in z’n pubertijd die verliefd wordt en gewoon iemand wil leren kennen en seks wil en zo. En die weet dat hij ‘anders’ is en dus niet rechtstreeks kan vragen of een andere jongen hem ook leuk vindt. En die dus hele vreemde manieren verzint om aan te geven wat hij wil… En ja, dat is te privé.
En die laatste zin kon ik dus niet direct afmaken, want ik begon enorm te huilen. En ik bedenk me nu dus dat niemand iets weet over die periode, in ieder geval niet echt. En ja, als je dus maar moeite blijft doen en het antwoord is altijd nee, een nee in stilte, door niet te reageren, of zelfs één keer door niet terug te schrijven. Als je dus maar blijft geven, blijft proberen, indirect blijft vragen en het antwoord is altijd nee, een stil nee…
Ja, als je dus liefde, je leven wilt geven om te delen, en niemand wil het hebben, wat je ook doet. Ja, is het dan niet logisch dat het veiliger is om andere mensen te vermijden en betrokken te zijn?