Vanmorgen werd ik wakker en ik was weer heel gespannen. Maar ook waren de dingen in m’n gedachten die ik de laatste dagen tegenkwam, het belangrijkste ding denk ik ‘overgave’, een begrip dat ik eergisteren tegenkwam op de site van Andy Shaw. En ik begreep het niet zo goed, dat je je kwetsbaar op moet stellen en zo, want dat was geloof ik de boodschap van gisteren. Ik kon er niet ‘bij’ zoals je dat zo mooi in het Nederlands kan zeggen.
En wat me vanmorgen dwars zat was dat ik naar de stad ‘moet’ omdat ik gisteren dingen voorgeschreven heb gekregen voor de honden. En verder ‘moet’ ik naar de dokter voor een vervolgafspraak. En ja, ook zijn er dingen op, dus ik moet boodschappen doen.
En ik kon hier allemaal helemaal niets mee, totdat ik mezelf als bang jongetje weggekropen zag in een hoekje, een jongetje dat al die dingen gewoon niet wilde. Gewoon, ik wil dat allemaal niet, al die verplichtingen, al die dingen die moeten. En er was iemand anders, een volwassene, maar dat was ik zelf ergens ook, die me bij de hand pakte en me mee wilde nemen om me de wereld te laten zien. Maar dat wilde ik ook niet, ik denk ook omdat ik zo bang was. En die man zei dat de wereld zo mooi was en dat wist ik en weet ik ergens ook wel, maar de wereld heeft me zo slecht behandeld dat ik liever weggekropen bleef zitten in dat hoekje. En ik realiseerde me dat het natuurlijk heel logisch was dat ik in dat hoekje zat en dat iedereen hetzelfde zou doen of in ieder geval zou begrijpen waarom ik dat deed als ze hetzelfde meegemaakt hadden als ik of als ze in dezelfde situatie zouden zitten.
Maar het belangrijkste was dat ik me realiseerde dat ik al die dingen op m’n lijstje gewoon niet wilde. Ik wilde ze gewoon niet. Maar voor m’n gevoel moest ik ze, moet ik ze en ik realiseerde me dat ik al die dingen helemaal niet hoef en dat ik ze bijvoorbeeld ook morgen zou kunnen doen. En dat er dus niemand is of was die zei of bepaalde dat ik ze moest doen. En dat het goed is, ok is om dingen niet te willen, dat dat heel gewoon is. En dat had ik me eigenlijk nooit gerealiseerd.
En ik bedacht me dat al die dingen inderdaad teruggaan naar m’n kindertijd, naar m’n vader van wie ik altijd dingen ‘moest’. En van de maatschappij natuurlijk. En dat moet allemaal nog steeds. Maar wat als je het gewoon allemaal niet wilt? Of niet kunt, hoewel dat laatste woord, het woord kunnen een heel gevoelig woord is, want mijn moeder zegt van veel dingen dat ze niet kunnen of dat ze ze niet kan. En dat klopt voor m’n gevoel vaak niet, maar nu ik dit zo opschrijf herken ik er toch wel meer van, hoewel ik zelf vaak probeer er een keuze van te maken als ik het gevoel heb dat ik iets niet kan. Zoals afgelopen zaterdag met YokYok had ik het gevoel dat ik het niet kon, was het allemaal teveel om dingen te gaan regelen, kon ik dat inderdaad niet aan zoals m’n moeder dat vaak aangeeft.
Maar de achtergrond van dat niet kunnen is dus de angst voor consequenties of zoiets. Dingen als ‘als je het nu niet doet is het waarschijnlijk te laat voor hechtingen’, wat gisteren inderdaad zo’n beetje het geval bleek te zijn. En dat beangstigd me. Dat je dingen niet in de hand hebt. Of dat als je dingen niet doet er consequenties zijn. En dat is wellicht precies het controlerende gedrag waar ze het in Coda over hebben.
Maar waarom leren we die dingen dan allemaal, al die dingen die ‘moeten’, terwijl je heel veel dingen op de een of andere manier niet in de hand hebt? Waarom heb ik niet geleerd dat het ok is om dingen niet te willen, zonder allemaal dreigementen voor consequenties? En ja, ik zie nu iets meer van dat ‘leven in vrijheid’ wat in Coda genoemd wordt, maar ik heb dus geen idee hoe dat zou moeten, want blijkbaar ben ik dus geprogrammeerd vanuit angst voor consequenties in plaats van misschien iets als ‘laten we maar eens kijken wat er gebeurd als we x of y doen, of als we niets doen, kijk maar wat goed voelt en dan komt het allemaal wel goed’.
En gek, zelfs nu ik dit opschrijf voel ik dat controlerende, want ik wil dus dat YokYoks lip gehecht wordt omdat ik het gewoon lelijk vind als hij de rest van z’n leven een wat hangende lip zou hebben. En het is helemaal niet gezegd dat dat zo zou zijn, of in ieder geval niet conform de angst die ik voel van ‘als ik het nu niet doe is de consequentie dat en dat’.
En nu ben ik weer terug bij dat bange jongetje, want hij heeft zo z’n best gedaan om alle regels toe te passen en zo en zo hard gewerkt en het leidde tot niets, in ieder geval niet het leven dat hij in gedachten had, het leven waar hij van droomde en waar hij voor werkte en waar hij alles voor wilde doen en deed om dat te bereiken. En hij snapt het dus niet, want voor al z’n inspanning heeft het leven hem dus alleen maar shit gegeven. En ja, hij heeft beslissingen genomen die niet zo handig waren, maar terugkijkend waren die beslissingen toch logisch, zeker op het moment waarop ze genomen werden. En het is zo gemakkelijk om achteraf te zeggen dat die beslissingen fout waren. Wat moet je daar nu mee, wat moet hij daar nu mee?
En het is zo gemakkelijk om hem te vragen de wereld in te gaan, maar zou jij dat doen met alle dingen die er gebeurd zijn en zonder garantie dat het dit keer anders zou zijn? En ja, natuurlijk weet hij dat de wereld mooi is, dat hij ook succes zou kunnen bereiken, maar hij heeft nog steeds, of eigenlijk steeds minder idee hoe hij dat zou moeten doen.
Dus misschien nog maar eens even wachten en in dat hoekje blijven zitten, misschien eerst maar eens vanuit dat hoekje bekijken hoe het nu allemaal zit.