Vandaag, ik denk tijdens het kijken naar een documentaire over een expeditie naar de Zuidpool en misschien ook tijdens het schrijven van een e-mail aan iemand die me erg dierbaar is geworden, begon ik toch ergens hoop te krijgen, hoop dat het ergens toch een keer goed zal komen, dat ik toch eindelijk wat welverdiend succes en daarmee wat welverdiende rust en vrije tijd zal vinden.
En wat het volgens mij triggerde waren de enorme tegenslagen waar die expeditie naar de Zuidpool mee te kampen had. En ik voelde gewoon dat de leider van de expeditie niet op zou geven, ondanks dat de documentaire midden in een enorme ‘breakdown‘ eindigde (er zijn twee delen). En ik realiseerde me ook dat ondanks alle dingen die gebeurden, de dingen die de expeditie tot een halt brachten, als je gewoon doorgaat er maar één mogelijke uitkomst is: je bereikt de Zuidpool.
En ik bleef me natuurlijk afvragen hoe de expeditieleider het nu voor elkaar gekregen had de expeditie te financieren. Want ‘geld’ is op de een of andere manier mijn bottleneck, en dat is natuurlijk waar ik erg op focus. Maar ergens realiseerde ik me dat het daar niet om gaat, dat die expeditieleider zich wellicht net zo rot voelde als ik me kan voelen toen er weer iets kapot ging, toen er een cruciaal onderdeel kapot ging.
Maar ik zag hem de telefoon pakken en de dealer bellen om te vragen of die de onderdelen op de een of andere manier naar Zuid Chili kon krijgen. En dat was natuurlijk een ‘onmogelijk’ iets, net als de hele expeditie was, want met een min of meer normale auto, wel een tereinauto en wel geprepareerd naturlijk, naar de Zuidpool rijden is natuurlijk niet niks. Want daar is dus eigenlijk helemaal niets, alleen ijs, ondanks dat ik verbaasd was dat er toch meer mensen lijken te zijn dan ik dacht. En dan is met een ‘gewone’ auto in dat terrein en met die temperaturen meer dan duizend kilometer rijden natuurlijk ergens onmogelijk.
Maar goed, die documentaire deed me dus beseffen wat voor onoverkomelijke problemen dat team tegenkwam. Maar ik zag dus dat ze dus gewoon doorgingen en voor zover ik later uitvond, zijn ze dus ook aangekomen (zie de foto). En ik realiseerde me dus, en dat realiseer ik me sowieso steeds meer, dat als je doorgaat, als je dingen doorzet, ongeacht wat er gebeurd, dat er eigenlijk maar één uitkomst is en dat is je doel bereiken. Of je gaat dood natuurlijk, dat kan natuurlijk ook.
En ja, ergens merk ik dus ook dat sinds ik begonnen ben met de succesprincipes van Napoleon Hill toe te passen, ze niet alleen te lezen maar ook te doen, ik dingen beter kan plaatsen, dingen beter begrijp, ook beter ‘succesvolle mensen’ begrijp, ondanks dat ik het gevoel heb dat mensen zoals Jason de Carteret, de expeditieleider van die expeditie naar de Zuidpool, een gemakkelijker start hebben gehad dan ik. Maar dat doet niet terzake. Wat terzake doet is dat ik begonnen ben met elke dag het bed op te maken. En elke dag, behalve zondag, twee blogberichten schrijf. En elke dag, ook behalve zondag, een inspirerende quote verstuur naar een groep mensen. En elke dag m’n dankbaarheidsdagboek bijhoud, ondanks dat ik me vaak niet dankbaar voel. En dat ik meer bewust beslissingen neem, en daar dan in het algemeen ook bij blijf. En dat ik dingen afmaak, ondanks dat het soms wat lang duurt. En voor die laatste twee dingen gebruik ik mijn planningmap, een map met voor elke dag een A4-tje waarop ik een lijstje schrijf met de dingen die ik die dag ga doen. En in 99% van de gevallen doe ik die dingen dus ook, en dat lukt me onder andere doordat ik heel voorzichtig ben geworden met het opschrijven van dingen die ik ga doen.
Dus nee, mijn planningmap heeft niet geresulteerd in beslissingen nemen en er dan eigenwijs bij blijven. Integendeel, ik heb juist geleerd veel voorzichtiger beslissingen en planningen te maken. En mijn dagelijkse bed opmaken is niet iets wat ik gedachteloos doe, maar iets waarbij ik me elke dag realiseer dat je dus gewoontes kunt ontwikkelen en dat het erg moeilijk is om een dagelijkse gewoonte over te slaan. Want dat bed opmaken heb ik voor zover ik me herinner niet één keer overgeslagen, ja, behalve als ik onderweg was of zo. En er zijn enkele keren geweest dat ik me zo slecht voelde dat ik het dus wilde overslaan. Maar uiteindelijk was de gewoonte sterker dan m’n slechte bui en heb ik het toch gedaan, ondanks dat het enkele keren erg laat was.
Dus ja, ik moet nog steeds inwendig lachen als ik in gedachten mijn grote steun en toeverlaat iets hoor zeggen als ‘maar dat soort dingen kun je toch niet uit een boek halen’? Nou, ik heb volgens mij aardig wat uit dat boek en andere boeken gehaald en het begint vruchten af te werpen. En dus ja, ik ga door met schrijven, want ik hoop nog steeds dat mensen die deze blog vinden op alle negatieve dingen en gevoelens en zo die ik had, en nog steeds denk ik vaak heb, en dan uiteindelijk zien hoe succesvol ik ben geworden, of liever, hoe gelukkig ik ben geworden. En dat begon dus allemaal met een boek.
Maar dat is een ander verhaal en ook weer iets langer dan gewoon maar een boek krijgen en lezen.