Ja, ik ben nog steeds ontzettend jaloers, jaloers op de mensen die de dingen (nog) wel hebben die ik ook ooit had maar ben kwijtgeraakt. Die er op de een of andere manier wél in slagen om dingen op te bouwen, geleidelijk op te bouwen zonder erg veel achteruit te gaan.

Maar ik ben die persoon niet, ik ben die mensen niet. ik ben mezelf met m’n eigen persoonlijkheid, karakter, omgeving, beslissingen en wat niet al. Alleen voel ik me dus kut en weet ik dus hoe het kan zijn, hoewel toen ik ‘daar’ was er ook dingen waren die niet goed waren, die niet goed voelden, die ik graag anders wilde.

En ik weet dus nog steeds niet, of steeds minder, wat ik nu moet geloven. Of ik me nu echt zoveel slechter voel dan anderen, dan die ene andere persoon die ik in gedachten heb of niet. Ik lees namelijk ook vaak dat iedereen problemen heeft en dat iedereen, ja, wat eigenlijk.

Maar ik lees ook het omgekeerde, van mensen die zich wél goed voelen, die op de een of andere manier wél gelukkig zijn en die op de een of andere manier wel hun ‘goede’ hun ‘echte’, hun positieve zelf gevonden hebben of kunnen laten zijn.

En ja, ik lees ook vaak dat het een keuze is, gelukkig zijn of zoiets. Of je zegeningen tellen en zo. Maar ik voel me gewoon kut zonder auto en af en toe een vakantie of een weekendje weg of zo en nu gewoon simpele dingen kopen voor het huishouden en zo. En ja, op de een of andere manier zijn het m’n eigen keuzes, m’n eigen beslissingen geweest om te zijn waar ik nu ben, om in de situatie te zitten waarin ik nu zit. Maar niemand ‘kiest’ toch voor zoiets?