Een goed begin van dit bericht is het niet, een gevoel van onmacht als je partner boos wordt als hij iets niet begrijpt of zo. En de laatste tijd altijd maar noemen dat ik Asperger zou hebben of zo. En net dus maar even dat artikel gelezen, en ik herken wel dingen, maar ook dingen niet. En volgens mij kun je iedereen wel in een hokje stoppen, dat deed ik zelfs met m’n partner twee jaar geleden. Maar zo langzamerhand kom ik steeds meer tot de conclusie dat iedereen uniek is en dat het erg gevaarlijk is om mensen in hokjes te stoppen. En ja, die hokjes kunnen helpen, dat artikel over Asperger kan mij wellicht helpen. Maar ik lees in dat artikel voor dat ‘mensen met Asperger’ nu eenmaal gewoon zo zijn. En dat geloof ik dus steeds meer, dat ik ben zoals ik ben en dat jij bent zoals jij bent.

En dat is gewoon goed, dat is gewoon ok.