Ik lees de laatste tijd heel veel over positief denken, maar niet makkelijk om positief te zijn als je partner in een paar dagen honderden Euro’s uitgeeft voor kleren en eten voor gasten en massage en taxi’s en zo terwijl er deze maand misschien iets van vijfhonderd Euro binnenkomt en nog twee rekeningen liggen van totaal vijftienhonderd Euro waarvan er één de eerste week van januari 2014 betaald moet worden en de andere vóór 31 januari 2014. En dan moeten we natuurlijk ook nog eten en zo.
Dus zojuist kwam hij terug uit de stad na daar een massage gehad te hebben met een grote pizza van Yellow Cab en kip en iets van aardappels en dan weet ik dus niet hoe ik positief moet reageren. Of eigenlijk niet hoe ik überhaupt moet reageren. Dus maar niet gereageerd en lekker twee punten pizza gegeten, maar niet van harte en mijn vibratie was dus zeker niet positief.
En ik heb dus geen idee meer hoe je nu als partners, of als welke groep mensen dan ook, tot een compromis of een beslissing moet komen. En dus zeker niet nu ik het zelf niet meer weet, na diverse keren door ontevreden bazen ontslagen te zijn of vriendelijk verzocht naar een andere baan uit te kijken. En er dus ook niet in geslaagd ben ons web development bedrijf zodanig winstgevend te maken dat we er in ieder geval van rond kunnen komen.
En ja, het is allemaal zo makkelijk gezegd dat ik het allemaal maar toelaat, dat ik het allemaal maar laat gebeuren. En dat is natuurlijk ook zo. Maar als je partner om het minste of geringste boos wordt en je er continu aan herinnert dat je het allemaal verkeerd gedaan hebt is het niet makkelijk om daar iets tegenin te brengen of om voor jezelf of jouw ideeën op te komen. Want ‘de wereld’ heeft me dus bevestigd dat ik het (financieel) dus allemaal verkeerd doe en verkeerd gedaan heb. Dus waar moet je dan naartoe, naar wie moet je dan luisteren? Naar mezelf? Maar ik weet het niet meer. Ik heb in diverse banen in Nederland keihard gewerkt (en inderdaad toen ook goed verdiend). Maar mijn werk werd voor m’n gevoel eigenlijk nooit op prijs gesteld en uiteindelijk was ik die banen dus kwijt en kwam er uiteindelijk ook geen nieuwe baan meer.
En toen hier opnieuw begonnen. En in het begin was het allemaal leuk en zo. En toen we ons bedrijf begonnen was ik heel enthousiast. En toen dat allemaal wat moeilijker bleek dan ik dacht heb ik dus toch doorgezet. Totdat het vorig jaar dus niet meer ging, totdat ik de staf en heel veel andere dingen niet meer kon betalen. En dat was nadat diverse klanten zodanig ontevreden waren dat ze niet, of niet het volledige bedrag, wilden betalen. En toen dus maar alleen verder gegaan. En op zich gaat dat beter. Maar dus nog steeds niet voldoende werk om in m’n levensonderhoud te voorzien.
En ja, natuurlijk denk ik er wel over om ‘naar het buitenland’ te gaan om te werken. Of misschien Manila of Cebu. Maar wat dan, hoe dan? En waarom zou ik nu dan ‘bazen’ tevredener laten zijn dan toen ik in Nederland werkte? En hoe zou ik dat ‘naar het buitenland gaan’ moeten financieren? Dat betekent in ieder geval vliegtickets en zo en een maand levensonderhoud en allerlei vooruitbetalingen voor huur en zo. En moet ik dan maarzo achterlaten wat ik hier allemaal heb opgebouwd, zowel privé als zakelijk? Want technisch kan ik volgens mij best wel wat op het gebied van web applicatie ontwikkeling en internet marketing. Alleen om dat als werknemer van vijftig jaar in andermans bedrijf te doen lijkt me nog niet zo makkelijk. En al helemaal niet omdat ik het toch graag zelf wil doen, zelf toch mijn bedrijf (opnieuw) op wil bouwen.
En ja, ik weet dat ik al die adviezen van ‘iedereen’, van boeken, van websites, van vrienden, van bekenden, van familie vaak veel te letterlijk neem. En dat werkt dus niet. Ah, ik herinner me nu dat mensen me vroeger ‘niet flexibel’ of ‘star’ noemden. Dat is het dus misschien.
En dat schuldgevoel hè, dat gevoel dat ik het (in de ogen van de wereld) allemaal verkeerd gedaan heb. Dat is niet makkelijk om mee om te gaan, om daar tegenin te gaan. Om tegen jezelf te zeggen dat je gewoon je best gedaan hebt en dat er op de een of andere manier dingen zijn misgegaan. En er is natuurlijk niemand die dat gewild heeft, die wilde dat het zo ging en die wilde dat ik nu sta waar ik sta.
En mijn partner, ja, moet ik die maar zo in de steek laten? Omdat hij ook in elkaar zit zoals hij in elkaar zit? En dus die financiële dingen niet ziet, of er in ieder geval anders mee omgaat dan ik? Maar ook daar, mijn manier heeft niet gewerkt, dus wie ben ik dan om hem te zeggen hoe het dan wel moet?
En terwijl ik dit schrijf, eigenlijk terwijl ik elk bericht schrijf, denk ik er altijd aan hoe ik dit soort dingen nu in iets inspirerends om kan zetten. Want dat is wat ik mis en dat is wat ik de wereld graag wil geven: inspiratie. Want ik geloof steeds meer dat het daarom gaat, dingen vanuit je hart, vanuit je diepste zelf doen. En dus niet omdat het je zo geleerd is of omdat andere mense zeggen dat het zo moet.
Maar mijn hart zegt dus dat het financieel allemaal niet klopt. Maar mijn hart zegt ook dat ik dus niet weet hoe het dan wel moet, hoe ik dan tevreden klanten krijg of hoe ik dan in m’n levensonderhoud moet voorzien, hoe ik dan weer een leven kan opbouwen, hoe ik een rijk, vreugdevol leven kan hebben. Want daar gaat het toch om? Om blij te zijn in het leven? Om te genieten van het leven? Het leven is er toch niet om met (veel) pijn en moeite geleeft te worden? Dat slaat toch helemaal nergens op? Dat doen dieren zelfs niet eens en ik geloof nog steeds dat de mens ‘boven’ dieren staat.
En ja, ik geloof dus ook steeds meer dat je alles niet zelf in de hand hebt. Dat je omstandigheden niet in de hand hebt. En dat ik me dus niet schuldig hoef te voelen over allerlei dingen, ondanks dat ik wellicht fouten gemaakt heb. Maar iedereen doet toch z’n best? Ik toch ook? Dat weet jij toch, dat weet ik toch?
Dus waar is nou die inspiratie? Hoe kan ik die nu geven? En waar vind of krijg ik die nu voor mezelf?
En ja, als er dus niemand reageert komen we dus met z’n allen nooit verder. Dan blijf ik dus in m’n eentje m’n verhalen schrijven, m’n gedachten op papier, of eigenlijk op het scherm, zetten. Want twee weten zoveel meer dan één. En vier weten onvoorstelbaar veel meer dan één of twee. En zestien miljoen weten oneindig veel.
Dus er moet toch een manier zijn waarop we met z’n allen op een prettige, vreugdevolle manier dit leven kunnen leven, kunnen beleven?
Ik zie jullie reacties met belangstelling tegemoet. En jullie medelezers dus ook. Dus schrijf eens een commentaar hieronder alsjeblieft?