“Waar heb ik geleerd dit gedrag te vertonen, dat zich meestal uit ofwel door te zwijgen ofwel, in het andere uiterste, door geweld?”
Ja, dat zwijgen herken ik wel, heel goed zelfs. En dat geweld ook wel, hoewel je me heel erg moet ‘tergen’ voordat ik ‘uitbarst’ en dat is met de tijd steeds ‘later’ geworden. Ik denk zelfs dat ik nu helemaal niet meer boos wordt en eerder weg zal gaan of zo, of me verstoppen, maar dat laatste deed ik eerder ook wel.
En ja, wanneer zwijg ik? Vooral wanneer m’n partner één van z’n preken houdt waar ik niets mee kan, dat ik het allemaal fout doe en zo en dat het allemaal aan mij ligt. En dat het aan mijn persoonlijkheid ligt en dat daar dus niets aan te veranderen is omdat het ‘ingebouwd’ is. En daar kan ik dus mee, want waarom zeurt hij dan? En dan houd ik meestal m’n mond maar dicht, want als ik wat zeg wordt het alleen maar erger.
En dat geweld? Ja, dat richt ik meestal of eigenlijk altijd op de verkeerde mensen. Want als m’n partner dus weer eens wat geregeld of gedaan heeft en er zijn andere mensen bij betrokken dan neem ik het die andere mensen kwalijk en dat zijn vaak heel gemakkelijke slachtoffers. Want m’n partner durf ik dus niet aan.
Maar waar is dat nu allemaal begonnen, dat zwijgen? Ik herinner me een keer heel lang geleden dat ik een kastdeur intrapte in zo’n woedeaanval. En dat was toen ik nog in Enschede woonde en samen met m’n partner was, hoewel ik niet zeker weet of we toen al samenwoonden. En ik weet niet eens meer wat de reden was. En ja, toen ik een niet-aangetekende brief kreeg van m’n ontslag die ik niet verwachtte, toen gingen er ook dingen stuk Dus ja, het zijn momenten waarin ik me machteloos voel wanneer die dingen gebeuren. En hier ook een keer, toen ik erachter kwam dat m’n partner dingen had geregeld zonder mij daarin te betrekken. En dat doet hij heel vaak en meestal als ik erachter kom is hij er niet. Dus dan lijden anderen eronder, en ikzelf misschien nog wel het meest, want achteraf voel ik me natuurlijk erg schuldig omdat ik boos ben geweest op de verkeerde mensen of hun angst heb aangejaagd.
Maar wanneer het nu begonnen is? Misschien gaat het dan toch terug naar de dingen die ik van m’n vader moest doen en die ik niet wilde, hoewel ik me herinner dat we vaak erge ruzie hadden en schreeuwden en zo. Maar volgens mij ‘verloor’ ik toch altijd en moest het toch zoals m’n vader het wilde. In die tijd kan ik me van geweld trouwens niet herinneren, van dat boze waarin ik dingen kapot kan maken.
En ja, dat zwijgen is gewoon angst. Of omdat ik er vanuit ga dat er toch niet naar me geluisterd wordt. Of omdat als ik dingen zeg mijn partner bijvoorbeeld meestal alleen nog maar bozer of onredelijker wordt en dan gaan er ook dingen stuk, dure dingen, zoals een paar dagen geleden een computermonitor. Dus me op zo’n moment stilhouden is zeker veiliger dan iets zeggen, want anders gaan er meer dingen kapot of wordt er geweld tegen mij gebruikt. En ja, in die situaties voel ik me machteloos. Want m’n partner verdient niks en heeft geen geld. Dus als er iets kapot gaat of als hij geld van me steelt of zo komt hij er altijd mee weg, want hij heeft toch niks. En zelfs als hij wel wat had zou hij het toch niet ‘goedmaken’, want het is mijn schuld dat hij dingen kapot maakt en zo omdat ik die boosheid en zo in hem oproep. En omdat hij mij op die manier dingen duidelijk wil maken.
Maar ja, dan voel ik me wel machteloos, want wat ik ook doe, ik verlies altijd. En me stilhouden is vaak veiliger en minder bedreigend dan er tegenin gaan door bijvoorbeeld iets te zeggen. Dus houd ik me meestal maar gewoon stil…