Het huis was natuurlijk een grote stap en ergens een risico, maar we waren jong en we wilden wat en verder, wie wil er niet in z’n droomhuis wonen? Dat was waar m’n partner me uiteindelijk mee overtuigde: al woon je maar één dag in je droomhuis, dan heb je toch je droom bereikt.
Terugkijkend vraag ik me nog steeds af of het nu een foute beslissing was om in The Malasag House te gaan wonen. Op basis van wat ik toen wist was het financieel best verantwoord. Ambitieus, wellicht, naïef, misschien, onverantwoord, ik denk het niet: twee derde van het huis heb ik cash betaald en één derde was en is op een slimme manier gefinancieerd. De kosten van de rente van de hypotheek waren en zijn zeker niet hoger dan die voor de huur van een huis en kantoor samen.
Wat ging er dan mis? Of is er niet echt iets mis?
De problemen begonnen toen het bedrijf niet van de grond kwam. Terugkijkend wellicht mijn onervarenheid met het runnen van een bedrijf in combinatie met de Filipijnse cultuur. Verder bleek dat er absoluut geen markt was en is in Cagayan de Oro City voor het Bed & Breakfast idee dat ik had. Ik was er vast van overtuigd dat veel mensen net als ik op vakantie graag op een locatie als deze zouden willen verbijven, maar dat bleek niet zo te zijn.
Natuurlijk op de achtergrond wellicht de belangrijkste reden waarom ik nu sta waar ik sta: problemen in m’n relatie waar ik op dat moment geen handen of voeten kon geven. En had ik als jonge onervaren ondernemer moeten voorzien dat de economie wereldwijd zo lang in een crisis zou blijven?
Over de jaren werd het enthousiasme steeds minder en ik begon steeds harder te werken. Geleidelijk aan raakte ik ook steeds meer in de financiële problemen. Dat ging op zo’n sluipende manier dat ik me pas zeer recent realiseerde waar ik werkelijk sta en wat ik werkelijk gedaan heb. Daar ben ik zeker niet trots op, integendeel, maar terugkijkend weet ik ook niet precies of en hoe ik het anders had moeten doen. Ik bleef hopen dat zaken beter zouden gaan en werkte daar ook hard voor, maar hoop bleek ijdele hoop en het harde werken leverde niets op of in ieder geval niet genoeg.
Op de achtergrond natuurlijk wel dat er kapitaal genoeg was en is in de vorm van overwaarde van het huis, dus uiteindelijk zal niemand tekort komen als bijvoorbeeld het huis verkocht zou worden of als ik doodga. Maar toch, achteraf heb ik dingen niet goed gedaan en daar heb ik nu spijt van en ik ben aan het proberen oplossingen te vinden om dat recht te zetten.
Grote vraag blijft natuurlijk of het huis dan maar verkocht moet worden zoals veel mensen zeggen dat ik moet doen. Misschien wel, maar lost dat iets op? Het probleem is cash, inkomen en rente van schulden, niet kapitaal.
Verder wil ik blijven geloven in succes, in dat ik het wél kan, in dat ik een voorbeeld kan zijn voor andere mensen dat hoe diep je ook gezonken bent je er tóch bovenop kan komen en succesvol kan zijn.
De laatste dagen zag ik weer wat een fantastische plek dit is met een uitzicht dat ik eigenlijk nergens anders in de wereld heb gezien. Dat is toch fantastisch om te hebben en te delen? Moet ik dat dan maar zo opgeven omdat zaken niet gelopen zijn zoals ik bedoeld had? Is het niet veel beter om daarvoor te vechten en weer enthousiast te zijn?